του Γιάννου Δημητρίου

Τελέστηκε το Σάββατο 12.1.2013 από τον ιερό ναό Αγίου Γεωργίου στη Λάρνακα, η κηδεία του αγνοουμένου της τουρκικής εισβολής από τον Αύγουστο του 1974 Αντώνη Καφά, τα οστά του οποίου ανεβρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA.

Ο συγχωριανός μας Αντώνης Καφά, 21 ετών τότε, ήταν υπάλληλος της εταιρείας χρηματοδοτήσεων Lomard Bank στη Λευκωσία. Στις 20.7.1974 κατατάγηκε σαν έφεδρος στην μονάδα του στο 45 Τάγμα Διαβιβάσεων.

Με την εκδήλωση της δεύτερης φάσης της Τουρκικής εισβολής στις 14.8.1974, τουρκικά τανκς μπήκαν στο γειτονικό χωριό Αφάνεια.  Αρκετοί κάτοικοι της Αφάνειας είχαν φύγει πριν τα τουρκικά τανκς μπουν στο χωριό, ενώ περίπου 70 άτομα βρήκαν καταφύγιο στα χωράφια στην περιοχή «Μάνγκια» κοντά στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, που βρισκόταν ενδιάμεσα των χωριών Αφάνειας και Άσσιας.  Μεταξύ των ατόμων αυτών ήταν και ο αγνοούμενος Αντώνης Καφά, ο οποίος με την υποχώρηση της μονάδας συναντήθηκε στην περιοχή με τους πολίτες από το χωριό Αφάνεια.  

Έμειναν στο σημείο αυτό μέχρι τις πρωινές ώρες της 16.8.1974, οπότε γνωστοί Τουρκοκύπριοι της Αφάνειας πήγαν εκεί και τους συνέλαβαν υπό την απειλή των όπλων.  Όλοι οι συλληφθέντες, μαζί τους και ο Αντώνης Καφά, οδηγήθηκαν στο τουρκικό δημοτικό σχολείο της Αφάνειας όπου και κρατήθηκαν έως την 21.8.1974.

Την ίδια μέρα, δυο λεωφορεία που οδηγούσαν 2 τουρκοκύπριοι από την Μόρα, πήραν τους 60 από τους 70 περίπου κρατούμενους και τους πήραν στο γκαράζ Παυλίδη στη Λευκωσία όπου κρατήθηκαν ως αιχμάλωτοι πολέμου.  Αργότερα ελευθερώθηκαν όλοι. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι, μαζί και ο Α. Καφά, κρατήθηκαν στην Αφάνεια και έκτοτε η τύχη τους αγνοείτο.

Επικήδειος λόγος στον Αντώνη Κυριάκου Καφά από την Άσσια Αμμοχώστου. Αγνοούμενου από το 1974 κατά την τουρκική εισβολή, του οποίου εξακριβώθηκε η ταυτότητα με τη μέθοδο του DNA.

(Από το αδελφό του Δημήτρη Κυριάκου Καφά)

12 Ιανουαρίου 2013, Σάββατο

Αντώνη πολυαγαπημένε μου αδελφέ, ποτέ, ούτε για μια στιγμή, δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι εγώ θα έγραφα και θα διάβαζα τον επικήδειο λόγο για σένα.

Πολυαγαπημένε μου αδελφέ Αντώνη.
Βρισκόμαστε εδώ σήμερα, η μάνα σου, οι αδελφές σου, οι συγγενείς σου και πάρα πολύς κόσμος από όλες τις επαρχίες, για να σε αποχαιρετήσουμε.

Γεννήθηκες στις 17 Ιουνίου του 1953 στην Άσσια.  Φοίτησες στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας.  Τελείωσες τις στρατιωτικές σου υποχρεώσεις και εργαζόσουν στην τράπεζα Λόμπαρτ.

Αντώνη, διέθετες πολλές αρετές, προτερήματα, ήσουν Άνθρωπος με αγάπη, καλοσύνη και εκτέλεσες όλα τα καθήκοντά σου απέναντι στην κοινωνία και την Πατρίδα.

Αντώνη, τα όνειρά σου δεν εκπληρώθηκαν ποτέ.  Ήθελες να γίνεις λογιστής και άρχισες να κάνεις έρευνες για τα Πανεπιστήμια της Αγγλίας.

Η μοίρα όμως άλλα σου επιφύλασσε.  Ήθελε να σε κάνει ήρωα και όχι λογιστή.  Με την έναρξη της τουρκικής εισβολής, Αντώνη, έτρεξες με το πρώτο κάλεσμα να υπερασπιστείς την πατρίδα σου.  Κατατάγηκες στο 45 Τάγμα Διαβιβάσεων, η έδρα του οποίου βρισκόταν στη Λευκωσία.  Σε λίγες μέρες σε απέλυσαν ως πλεονάζων και ήρθες στην Άσσια.  Δεν έμεινες σπίτι.

Πριν αρχίσει η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, πιστός στο καθήκον, αψήφησες τον κίνδυνο, βάζοντας την πατρίδα υπεράνω από όλα και επάνδρωσες μαζί με άλλους συγχωριανούς, αμυντικές θέσεις στην περιοχή του χωριού μας.  Το χωριό δέχθηκε σφοδρές επιθέσεις.  Από πληροφορίες που είχαμε, συνελήφθηκες μαζί με άλλους πλησίον του νέου δρόμου Λευκωσίας-Αμμοχώστου και σε κρατούσαν αιχμάλωτο στο σχολείο του χωριού Αφάνεια.  Μετά από 6 μέρες σύμφωνα με τις μαρτυρίες γυναικών που αφέθηκαν ελεύθερες, ένα λεωφορείο ήρθε για να σας μεταφέρει στις ελεύθερες περιοχές.

Αντώνη, το λεωφορείο δυστυχώς δεν είχε θέση για σένα.  Περίμενες τόσα χρόνια για να έρθείς σήμερα, ντυμένος με την Κυπριακή και Ελληνική σημαία και με αυτοκίνητο της Εθνικής Φρουράς.

Αντώνη, δεν σκοτώθηκες σε μάχη.  Δολοφονήθηκες μαζί με άλλα 7 παλληκάρια και το γνωρίζουμε.

Τριανταεννέα σχεδόν χρόνια πέρασαν από την αποφράδα εκείνη μέρα που έπεσες στα χέρια των Τούρκων, έξω από το χωριό μας.

Η προσφυγιά μας βρήκε σκορπισμένους μέχρι να επανασυνδεθούμε και να αντιληφθούμε ότι εσύ δεν γύρισες.

Αντώνη, κρατούσαμε τη φωτογραφία σου και ρωτούσαμε όπου μπορούσαμε για να μάθουμε κάποιο νέο για σένα αλλά κανείς δεν ήξερε, κανείς δεν έλεγε τίποτα ή δεν ήθελε να μας πει τα κακά μαντάτα.

Αντώνη, στα 21 σου χρόνια ήσουν ευγενικός και μετρημένος.  Δεν ακούστηκε ποτέ λέξη κακή από το στόμα σου.

Αναμνήσεις έχουμε από σένα ευχάριστες πολλές, από τα παιδικά μας χρόνια, μαζί με τις αδελφές μας, τους ξαδέλφους και ξαδέλφες μας και τους φίλους μας.

Αντώνη, θυμάσαι στα παιδικά μας χρόνια τον νεροπόλεμο που παίζαμε στη δεξαμενή του παππού Αντώνη;  Θυμάσαι τη χαρά που κάναμε, όταν πηγαίναμε όλοι μαζί εκδρομή με το λεωφορείο του πατέρα μας;

Αντώνη, θέλουμε να ξέρεις ότι έχεις αδελφοτέκνια τον Κυριάκο, την Αντωνία, τον Αντώνη, τον Σπύρο, τη Μαρία, τον Γιώργο, τη Φρύνη και τον Πιερή.  Επίσης τα ανίψια σου, οι θείοι και θείες σου και πάρα πολλοί γνωστοί και φίλοι.  Όλοι ρωτούσαν για την τύχη σου.

Αντώνη, τώρα δε θα ρωτούν πλέον, γιατί γνωρίζουν ότι ήρθες.  Και ήρθες για να προλάβεις τη γιορτή σου.  Τη γιορτή του Αγίου Αντωνίου.  Ήρθες για αν έχεις ένα καντήλι αναμμένο.  Για να βλέπεις φως, γιατί τόσα χρόνια έβλεπες σκοτάδι.

Αδελφέ μου πολυαγαπημένε, λίγες χαρές ζήσαμε μαζί σου, δεν προλάβαμε να σε χαρούμε, πολλές και ατελείωτες οι πίκρες και ο καημός σου αβάσταχτος.

Η ζωή μας διαλύθηκε η χαρά και το γέλιο σβήστηκαν για πάντα από τις ζωές μας.

Η μορφή σου όμως, Αντώνη, δεν έφυγε στιγμή από το μυαλό και την καρδιά μας.

Αντώνη, είμαστε περήφανοι για σένα.

Η μάνα μας μπροστά από την τηλεόραση καθημερινά, σε περίμενε πάντα, είχε ελπίδες.  Έζησε γιατί σε περίμενε καρτερικά και έλπιζε ότι μια μέρα θα γυρίσεις.  Είχε μια κακή πληροφορία το 2009 αλλά μας την έκρυψε για να μας προστατέψει.  Σήμερα, Αντώνη, η μάνα μας, μας είπε να μη φορέσουμε μαύρα ρούχα.  Δεν θέλει να μας βλέπει με μαύρα ντυμένους.  Μαύρη είναι η καρδιά της.

Το ίδιο και ο πατέρας μας.  Δεν ήθελε να το δείχνει, δεν ήθελε να μας στεναχωρεί, και έψαχνε μόνος του να μάθει για την τύχη σου.

Ο πατέρας μας έκρυβε τον πότο του βαθιά, ο πόνος του έτρωγε τα σωθικά, πέθανε στα 66 του χρόνια χωρία να μάθει ποτέ τίποτε για σένα.

Αντώνη, συνήθως στις αρχές του χρόνου ακούς ευχές για το καλό του Νέου Χρόνου.  Αλλά δυστυχώς ένα τηλεφώνημα μετά την Πρωτοχρονιά δεν μου ευχήθηκε καλή χρονιά, μου έδωσε τα κακά μαντάτα.  Προαίσθημα, το περίμενα.  Ο προϊστάμενος της Υπηρεσίας Αγνοουμένων περίμενε να μας ενημερώσει μετά την Πρωτοχρονιά.  Δύσκολο και γι'αυτούς τους ανθρώπους το έργο της ενημέρωσης.

Σήμερα Αντώνη, το όνομά σου σβήστηκε από τον κατάλογο των αγνοουμένων και πέρασε στον κατάλογο των ηρώων.

Περήφανοι νιώθουν και όλοι οι φίλοι σου, οι συμμαθητές, γνωστοί και άγνωστοι φίλοι που μαζεύτηκαν εδώ σήμερα και άλλοι που για κάποιο προσωπικό λόγο δεν τα κατάφεραν να είναι εδώ.  Όλοι σου προσφέρουν την αγάπη τους.

Σας ευχαριστούμε όλους.

Ευχόμαστε σε όλους οι οποίοι έχουν αγνοούμενα άτομα δύναμη, μεγάλη δύναμη και αντοχή.  Είναι δύσκολη η ενημέρωση και το αποτέλεσμα αλλά μετά έρχεται η λύτρωση.

Είναι ένδειξη τιμής προς αυτούς που θυσιάστηκαν για να ζούμε εμείς σήμερα.  Σκεφτείτε ότι μπορεί να είμαστε εμείς στη θέση τους.  Ο καθένας έχει το δικαίωμα να μάθει για την τύχη του αγαπημένου του προσώπου.

Αντώνη, σε αυτή τη ζωή η ύλη δεν έχει καμμιά αξία.  Αξία έχει η ανθρωπιά, η καλοσύνη, η αγάπη και η ψυχή.

Είμαι σίγουρος ότι η ψυχή σου χαίρεται μαζί μας, γιατί επιτέλους βρίσκεσαι ανάμεσα σους δικούς σου ανθρώπους, μακριά από τα σκλαβωμένα ματωμένα χώματα όπου χύσατε το αίμα σας και το πατούν οι δολοφόνοι σας.

Αδελφέ μου, σήμερα επιτέλους θα αναπαυθείς.  Είμαι σίγουρος ότι σήμερα η ψυχή σου βρίσκεται εδώ ανάμεσά μας.

Επιτέλους θα αναπαυθείς εν ειρήνη, όπως αξίζει σε όλους τους ήρωες.

Αντώνη, σου ζητούμε συγνώμη, γιατί δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτε για σένα.  Απλώς περιμέναμε.  Τώρα θα ξέρουμε και εμείς πού θα είσαι, για να σου ανάβουμε και ένα καντήλι.

Μαζί με σένα θα λυτρωθεί επιτέλους και η ηρωίδα μάνα μας, που έζησε γιατί σε περίμενε καρτερικά και έλπιζε ότι μια μέρα θα γυρίσεις.

Αντώνη θα καταθέσουμε δάφνινα στεφάνια γιατί είσαι ένας ήρωας και θα παραμείνεις στην ιστορία μαζί με πολλά άλλα παλληκάρια.

Σε λίγο θα είσαι κοντά στην αγκαλιά του παπά σου Κυριάκου, του θείου σου Γιώργου, της θείας του Ελένης, του εξαδέλφου σου Γιώργου, των παππούδων και των γιαγιάδων σου και όλοι μαζί κοντά στο Θεό.

Αντώνη, καλό ταξίδι και ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει,  Αιωνία σου η μνήμη, πολυαγαπημένε αδελφέ μου.

Eπικήδειος λόγος του κοινοτάρχη Άσσιας κ. Γεώργιου Ιωάννου

Με τις καρδιές συντετριμμένες από τον αφόρητο πόνο που μας οδηγεί πίσω στις τραγικές μέρες του Αύγουστου του 74, με τα μάτια βουρκωμένα έτοιμα να χύσουν πλημμύρα δακρύων, με ένα πελώριο γιατί για το άδικο που χτύπησε την Κύπρο και έσπειρε τον όλεθρο στον τόπο μας και μαυροφορεμένες μάνες, αδελφές και συζύγους, συγκεντρωθήκαμε εδώ σε αυτόν το ναό που και το όνομα του μας ξυπνά εικόνες άλλης εποχής, στα χρόνια τα ειρηνικά στα χρονιά της Ασσιας, για να αποτίσουμε φόρο τιμής σε ένα ακόμα ηρωομάρτυρα της Άσσιας.

Κηδεύουμε σήμερα σύμφωνα με τα ταφικά έθιμα της εκκλησιίας μας ένα διαλεκτό παλικάρι του χωριού μας που η βαρβαρότητα, η αναλγησία και η δολοφονική μανία των εισβολέων τον πηρέ από κοντά μας.

Ο Αντώνης ο δεύτερος γιος του αγωνιστή του απελευθερωτικού αγώνα αείμνηστου Κυριάκου, και της φρυνης της αξιοσέβαστης και αξιαγάπητης Φρυνούς μας, υπηρετούσε στην εθνική φρουρά υπερασπιζόμενος τα άγια, τα όσια και τα ιερά της πατρίδας όταν τα παιδιά μας απροστάτευτα εγκαταλειμμένα και προδομένα σαρώθηκαν από την συντριπτική υπεροπλία του εχθρού στη ξηρά και στον αέρα. Τα τούρκικα αεροπλάνα βομβάρδιζαν και πολυβολούσαν από τον αέρα, οι δε ερπύστριες των τανκς όργωναν τη γη μας καθώς τα πολυβόλα και τα κανόνια έσπερναν καυτό και θανατηφόρο μολύβι.

Συνελήφθη άοπλος ο αείμνηστος Αντωνάκης. Άοπλος και απροστάτευτος. Οι κανόνες του πολέμου προβλέπουν διαδικασίες και έχουν κανονισμούς διαχείρισης των αιχμαλώτων. Τίποτα όμως δεν έγινε σεβαστό από τους αιμοδιψείς δολοφόνους της Τουρκιάς. Δολοφόνησαν τους άοπλους αιχμάλωτους και τους έχωσαν στη γη.

Στα σπλάχνα της μεσαρίτικης γης έμειναν για 38 τόσα χρόνια χωρίς ένα κερί, χωρίς ένα λουλούδι χωρίς ένα δάκρυ της μάνας, χωρίς ένα δάκρυ του πατερά, χωρίς ένα στεναγμό των αδελφών.

Σήμερα κηδεύουμε τα ιερά λείψανα του Αντώνη ενώνοντας τις προσευχές μας με το θρήνο της μάνας για αιωνία κατάταξη εν σκηνές δικαίων.

Η σημερινή ακολουθία μας θυμίζει το καθήκον απέναντι στην πατρίδα, αυτόν το μαρτυρικό τόπο τον ποτισμένο από τον ιδρώτα των προγόνων μας και το αίμα των μαρτύρων μας, που μας καλεί να μην ξεχάσουμε ποτέ τον τόπο που μας γέννησε και να αγωνιζόμαστε πάντοτε για ελευθερία και επιστροφή κοντά του. Να αγωνιζόμαστε και να επαγρυπνούμε για να μην έχουμε ξανά προδοσία και έγκλημα γιατί τότε θα δικαιωθεί η θυσία των ανθρώπων μας.

Η Κύπρος πέρασε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 74 την πιο πολύδακρη και πολυαίμακτη συμφορά της σύγχρονης ιστορίας της. Δεν λυγίσαμε όμως. Σταθήκαμε όρθιοι και ζήσαμε. Κρατούμε ακόμα αναμμένη τη δάδα της ελπίδας. Ο πόθος της πατρικής γης δεν έσβησε. Λίπασμα των δέντρων της απελευθέρωσης οι ηρωομάρτυρες μας. Με άγρυπνο βλέμμα μας παρακολουθούν. Οφείλουμε να παραμείνουμε στις επάλξεις του αγώνα στις επάλξεις του χρέους. Το οφείλουμε στη μνήμη των ηρωομαρτυρων μας. Το οφείλουμε σε σένα αείμνηστε Αντωνάκη.

Αιωνία σου η μνήμη.

Καταχωρημένα άρθρα που αφορούν τον Αντώνη Καφά

1. Κηδεία του Αγνοούμενου της Τουρκικής Εισβολής Αντώνη Καφά (8-1-2013)

Πατήστε εδώ για να δείτε τις φωτογραφίες από την κηδεία του Αντώνη Καφά