Το πιο κάτω άρθρο του Γ. Σέρτη, με τον τίτλο «Μια έκθεση» δημοσιεύθηκε το 1979 (δεν έχουμε την ακριβή ημερομηνία) στην εφημερίδα Τα Νέα στη στήλη Περιμένοντας.  Την έγραψε η συγχωριανή μας Σπυρούλα  Δαυίδ, το τέταρτο παιδί του αγνοούμενου Φραγγοπούλου Δαυϊδ και της Γιαννούλας Φραγγοπούλου Δαυϊδ.  Το άρθρο το δημοσιεύουμε με την άδεια του Γ. Σέρτη και της Σπυρούλας Φρ. Δαυϊδ.

Σήμερα υποχωρούμε μπροστά σε μια παιδική έκθεση.  Μας την έστειλε φίλος δάσκαλος.  Είναι της Σπυρούλας Δαυϊδ που φοιτά στο Στ2 του Δ' Δημοτικού Αγλαντζιάς.  Έχει τίτλο «Ένα Όνειρο».  Το δράμα του λαού μας σ' αφήνει άφωνο μ' ένα κόμπο στο λαιμό.  Δίνουμε τούτη την πικρή μαρτυρία, χωρίς άλλο σχόλιο:

«Σχόλασα από το σχολείο μου και πήγα σπίτι.  Όταν ξάπλωσα λίγο να ξεκουραστώ ο ύπνος δεν άργησε να κλείσει τα βλέφαρά μου.

Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα όμορφο δάσος!  Ήταν τόσο όμορφα να βλέπεις το φως του ήλιου να λούζει τις πέτρες και αυτές να λάμπουν σαν πολύτιμα μαργαριτάρια.  

Ενώ ήμουν βυθισμένη στην τόση...ομορφιά και σιωπή μια γλυκιά φωνή και ένα απαλό χαΐδεμα στα μαλλιά με ξάφνιασαν.  «Σ' αρέσει εδώ;» μου είπε η άγνωστη φωνή.  Εγώ τότε γύρισα δειλά το κεφάλι μου, να δω ποιανού ήταν η μελωδική αυτή φωνή.  Και τότε τι βλέπω;  Μια νέα όμορφη σαν το ηλιοβασίλεμα.  Τα μάτια της ήταν γαλανά σαν τον ουρανό.  Τα μάγουλα της ρόδινα, και τα μαλλιά της ξανθά σαν το χρυσάφι.  «Έλα» μου είπε και μου πήρε το χέρι.  Τότε που και εγώ άγγιξα τα δικά της χέρια μου φάνηκε πως ήταν καμωμένα από μετάξι.  

Προχωρήσαμε σιωπηλά όταν μια στιγμή μου είπε:
-    Πως σε λένε;
-    Σπυρούλα, εσένα;
-    Ηλιόλουστη.
-    Ηλιόλουστη μα πού πάμε;
-    Τώρα θα δεις.

Σε λίγο μπήκαμε σε μια σπηλιά.  Αφού προχωρήσαμε αρκετά, βρήκαμε μια ασημένια σκάλα.  Κατεβήκαμε τη σκάλα και βρεθήκαμε σ' ένα Χρυσό Παλάτι.  Μπροστά μας βρισκόταν ένας θρόνος και πάνω καθόταν μια γυναίκα όμορφη σαν το άστρο το λαμπρό των Χριστουγέννων.
-    Για-σου, μου είπε.
Και εγώ της έκανα μια βαθιά υπόκλιση.  Τότε αυτή μου είπε:
-    Κόρη μου σε έφερα εδώ για να διασκεδάσεις μαζί μας.
Εγώ της είπα:
-    Σας ευχαριστώ, που με φέρατε να διασκεδάσω μαζί σας μα 'γω δεν διασκεδάζω με τίποτα, ούτε θα ΄θελα να διασκεδάσω, γιατί....
-    Ξέρω κόρη μου ο μπαμπάς σου....
-    Ναι πάνε 5 χρόνια από τότε που δεν τον είδα και γι' αυτό στέρεψε το γέλιο από τα χείλη μου και η χαρά από την καρδιά μου.
-    Κι όμως θα τον δεις.  Περίμενε, μου φώναξε και φώναξε:
-    Ελάτε.
Τότε φάνηκαν στην πόρτα τέσσερις κοπέλες σαν το κρύο νερό.
-    Φέρτε τον, φώναξε.
Και τότε βρέθηκα μπροστά στον παπά μου....
-    Είναι δικός σου, μου είπε και έκανε νόημα στις κοπέλες να φύγουν.  
Από τη σαστιμάρα μου έμεινα σαν άγαλμα.  Έτρεξα στη γυναίκα εκείνη και της φιλούσα τα χέρια.  Ύστερα φώναξα και φιλούσα τον παπά μου και εκείνος με έσφιγγε στην αγκαλιά του.
-    Παπά, παπάκα μου, που είσαι;
-    Δυστυχώς παιδί μου, δεν είναι μαζί μας.
-    Μα μάμμα, τον είδα.
-    Ήταν όνειρο κόρη μου, ένα καλό όνειρο.
-    Κρίμα, που ήταν όνειρο μητέρα, κρίμα.
-    Κρίμα παιδί μου.  Μα τώρα πρέπει να διαβάσεις.  Άιντε να διαβάσεις γρήγορα».