Ποίημα αφιερωμένο στους αγνοούμενους της Άσσιας

Μες στο σκοτάδι έπιασα να σου μιλήσω
Θεέ για τους καμούς μου· αγκαστρωμένη
τον Αντρίκο μου τότε, το θυμάσαι,
σου είπα «κάμε, να χαρείς, το θαύμα σου
να πάμεν πίσω στο χωριό μας Άσσια»*.
Και συ μου είπες, μεγαλόγνωμε Θεέ,
πώς δέχεσαι, αρκούσε ο πηγαιμός μου
να τον αντάλλασσα με ούλους τους αγνοούμενους.
«Δεν θέλω στες μανάδες τους να κάμω
τέτοιον κακόν...»
Μού 'δωκες άλλη λύση:
Να χάσουμε ούλα τα γεννήματά μας,
τη γη μας να ξεγράψουμε για πάντα
και θ' αναστήσεις έναν απ' αυτούς.
Με λίγα λόγια ήθελες, αφέντη,
ν' αντιχαρίσεις μια ψυχή σε χίλια χώματα.
«Σου δίνω», είπες, «εκλογή για να διαλέξεις
ποιον θα γυρίσω πίσω και να χάσεις
την πατρική σου γη κι όλη την Κύπρο
που με το γιο μου συστενάζει σ' ένα τάφο».

Ήμουν κιόλας έτοιμη σαν μάνα
να το δεχόμουνα, με όρκους να γυρίσεις
ένα τουλάχιστο κομμάτι από τη γη μας,
όταν εσύ, ο Θεός, αλλάζεις γνώμη
κι αντιπροτείνεις άλλα· θα το πω
για να φανεί πόσο σκληρός εστάθης
σε μένα τη γκαστρωμένη μεσαρίτισσα.
Λαλείς μου: «Σκέφτηκα στη θέση του δικού σας
να φέρω πίσω μάλλον ένα Τούρκο,
Τούρκας γυναίκας μάνας γιο χαμένο.
Μόνο με θέληση δική σου θα το κάνω
μ' αντάλλαγμα τη γη σου να ξεχάσεις.
Δέχεσαι να τη χάσεις μια για πάντα,
να σώσεις ένα Τούρκο, να φέρεις στη ζωή
αυτόν απ' όλους;»  Όχι, όχι! Εκραύγασα.
Όμως εκείνο τ' όχι τώρα με θερίζει
σαν το δρεπάνι μες στο μεσομέρι
της Μεσαρκάς και κλαίω και σε παρακαλώ
να λυπηθείς το γιο σου που τον άφησα
σε ξεχασμένο τάφο, τάφο δανεικό.

Δεκέμβρης 1984

* Άσσια:  Χωριό στην πεδιάδα Μεσαορίας.  Ογδόντα τέσσερις κάτοικοι του είναι ακόμα αγνοούμενοι.

(από το Περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ»)


Πηγή: Η Άσσια Σήμερα, Κώστας Χρ. Τζωρτζής, Λευκωσία 1993

Κυριάκος Χαραλαμπίδης - Παιδί με μια φωτογραφία