Αποσπάσματα από δύο ποιήματα για την Άσσια (Η Άσσια μας - Ο πόθος της επιστροφής)

Για το χωρκό, την Άσσια μας, για τζιείνην εν να γράψω
τζι εγιώ εν να την αγαπώ, ποττέ μου δε θα πάψω.
Τζιεικάτω εγεννήθηκα τζιαι θέλω να γυρίσω.
Τζιεικάτω να με θάψουσιν, τα μμάθκια μου σαν κλείσω.

Η Άσσια μας ευρίσκεται εις τη Μεσαορία,
πάνω στο δρόμον τον παλιό, Βαρόσι - Λευκωσία.
Από την έλλειψη δεντρών την ονομάζαν Άσκια,
αλλ' όμως η παραφθορά την έχει κάμει Άσσια.

Άσσιαν εμείς τη μάθαμε, Άσσια θα τη λαλούμε,
τζι αν τη λαλούν Ππασιά Κιογιού οι Τούρτζιοι, απαντούμε:
--Η Άσσια εν ελληνική τζι ελληνική θα μείνει.
Τζιαι δε σβήννει με τίποτε, ποττέ από τη μνήμη.

.............................................................................................

Το εβδομήντα τέσσερα, κατά την εισβολή,
η Άσσια μας εδέχτηκε χαριστική βολή.
Ξεπέρασαν τους εκατό νεκροί τζι αγνοουμένοι
τζι οι υπόλοιποι στην προσφυγιάν ακόμη σκορπισμένοι,
με θάρρος τζιαι υπομονήν ακόμη καρτερούσιν
την ώραν της επιστροφής, στην Άσσια να στραφούσιν.

Αυτά για να θυμούμαστιν τζιαι για να μην ξεχνούμε,
τζι υπόσχεση θα δώσουμε πως θα αγωνιστούμε,
στην Άσσιαν όσο γίνεται σύντομα να στραφούμε.
Αυτό είναι που θέλουμε, είναι γι' αυτό που ζιούμε.

Πως έφυα τζι εν θα στραφώ εν θέλω να πιστέψω.
Πάντα ελπίζω στο Θεόν ότι θα επιστρέψω
στη γην που με ανάθρεψεν, τζι εμέν' τζιαι τους γονιούς μου.
Τζιεικάτω εν που στρέφεται κάθε στιγμήν ο νους μου.

Είναι πικρή η προσφυγιά, τζι όσοι την εγευτήκαν,
όσον τζι αν επροσπάθησαν 'κόμα δε γιατρευτήκαν.
Ο πόθος της επιστροφής εν πρόκειται να σβήσει,
κάθ' ενδιαφερόμενος ας το κατανοήσει.

Στην Άσσιαν, εις τον τόπο μας, θέλουμε να στραφούμε.
Τα σπίθκια μας εν πρόκειται ποττέ ν' απαρνιστούμε.

ΕΝ ΝΑ 'ΡΤΕΙ ΤZIEIN 'Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΝ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΜΕΝ

Μόνος μου με τη σκέψη μου πααίνω στο χωρκό μου,
τζιεικάτω που γεννήθηκα, στο σπίιτι των γονιών μου.
Τζιεικάτω που μεγάλωσαν γενιές πολλές Ελλήνων,
τζιαι τώρα εγερημώσαν τα, εγίνην γη των θρήνων.

Θυμούμαι τζιείν' τες εκκλησιές τζιαι λιώνω που τον πόνο.
Ούλες τες καταστρέψασιν, στέκουν οι τοίσιοι μόνο.
Σκοτώσαν τζιαι βιάσασιν τζιαι αιχμαλώτους πιάσαν.
Ούλους εβασανίσαν τους, ούλοι κακοπεράσαν.
Έσιει πο 'ν εστραφήκασιν τζι είναι αγνοουμένοι,
Τζιαι οι δικοί τους καρτερούν τζι εν πάντα πονεμένοι.
Μέσα στους αγνοούμενους έχω τζι ένα δικό μου,
Τον τζιύρη μου που αγαπώ τζι έθελα στο πλευρό μου.

Εκάμαν το Δημοτικό στρατόπεδο τζιαι βάση,
μα θα 'ρτει όμως μια στιγμή στ' ανάθεμα να πάσιν.
Τα όσα μας εκάμασιν δεν πρέπει να ξεχνούμε
τζι εν να 'ρτει τζιείν' η ώρα που πίσω θα στραφούμε.
Τες εκκλησιές θα κτίσουμε ξανά τζιαι τα σχολεία,
τα σπίθκια τζιαι τα μαχαζιά, συλλόγους, καφενεία.
Να μάθουμε τι έγιναν τζιαι οι αγνοουμένοι,
αν βρίσκουνται εις τη ζωήν ή είναι σκοτωμένοι.

Να σπείρουμεν τη Μεσαρκάν ξανά να πρασινίσει,
τζι ο γεωργός που μόχθησεν τζιαι πάλι να θερίσει.
Ελεύθεροι να ζήσουμεν ξανά όπως τζιαι πρώτα
στα σπίθκια που εκτίσαμε με κόπους τζιαι ιδρώτα.

Άσσια μου, σε νοστάλγησα, θέλω να 'ρτω κοντά σου.
Να παρπατήσω ελεύθερος στα άγια χώματά σου.
Τα χρόνια που μου μείνασιν κοντά σου να τα ζήσω.
Στες εκκλησιές σου, Άσσια μου, να ξαναπροσκυνήσω.
Να συναντήσω πρόσωπα γνωστά τζι αγαπημένα,
φίλους, γνωστούς τζιαι γείτονες από τα περασμένα.
Να παρπατήσω αλλαξανά σ' ούλα σου τα δρομάκια,
να δω να μου χαμογελούν γνώριμα προσωπάκια.

Χρόνια τώρα στην προσφυγιά δεν ξέρω τι να κάνω.
Άσσια μου, να σε ξαναδώ πριχού που να πεθάνω.
Να δω τα καφενεία σου ξανά γεμάτα Ασσιώτες,
αγαπημένοι να μιλούν ξανά όπως τζιαι τότες.
Μοτόρες τζι αυτοκίνητα να τρέχουν μες στες στράτες,
τζι οι εκκλησιές τες Κυριακές με χριστιανούς γεμάτες.