Ζωπύρωμα της Ψυχής

Κομμάτι γη τουρκοκρατούμενη,
κομμάτι που με ράντιζες χώμα ευλογημένο.
Κτυπά σε σένα τ'άλογο, αρματωμένο πάει.
Πάνω ο καβαλάρης του ζωσμένος περιμένει.
Γέρνει το χέρι στ' άρματα, όρθιο το κεφάλι.
Κτυπά τα πόδια στ' άλογο και κράζει στον αγέρα.
- Καρδιά μου λαβωμένη,  ψυχή πλημμυρισμένη
τράβα για την ανάσα, τράβα να ξαποστάσεις.
Εκεί που ο αέρας φυσά λευτερωμένος.
Εκεί που το ψωμί πυρωμένο σε ξεχορταίνει,
εκεί που η πέτρα σε γνωρίζει
και η μυρωδιά είναι αλλιώτικη.
- Μην τρως ψωμί πικρό.
Μην ανασαίνεις δύσκολα τον αέρα.
Κι αν σταματήσεις, μη σκεφτείς πως τέλος είναι
σαν φτάσεις στην Κερύνεια.
Πιο πέρα σαν σταθείς, στάσου και λίγο να σκεφτείς
πως Έλληνας μπορεί και κεί
να βρεις τον αδελφό σου.

Αφιέρωση στην Άσσια

Γη που μ' ανάθρεψες και μ' ανάγιωσες,
που μύρισα τον αέρα του θέρους σου,
που ανάπνευσα τα μύρα των λουλουδιών σου,
που μου γέμισες το βλέμμα
με την ομορφιά των κρίνων σου.
Όμορφη, ζεστή γη!
Σε σένα οφείλω ακόμη την αίσθηση
των αρωμάτων της γης σου,
τη μουσική από τις γιορτές σου.
Άσσια, μεγάλη και αγαπημένη.
Εκεί η ζωή ακόμη του σπιτιού μου.
Εκεί τα δειλινά με τις ομορφιές τους.
Εκεί τα δέντρα που σκαρφάλωνα.
Κουρασμένη, πονεμένη, μα δυνατή.
Εκεί θα μείνεις να περιμένεις
τους δικούς σου ανθρώπους.
Εκεί να διώξεις τους κουρσάρους
που σε κούρσεψαν.
Κυρά μες στη Μεσαορία,
αρχόντισσα μες στις πολλές,
λεβεντονιά και πρώτη στο χορό
της λευτεριάς.
Μες στη ψυχή μου σ' έκρυψα,
σαν φυλαχτό σε φύλαξα.
Στέκεις εκεί αγέρωχη, περήφανη
και δυνατή
βροντοφωνάζεις  μες στην ιστορία:
--Δε χάθηκα, σας καρτερώ.
Τώρα ή αύριο θα είμαι η γη η δική σας
και πάλι.
Μια ευωδιά από τριαντάφυλλο,
μια μοσχοβολιά από κρίνα,
ένα σκούπισμα απ' το πικρό δάκρυ σου,
μες στο λευκό μαντίλι σαν φυλαχτό
θα το φυλάω.
Ξέρω πως πάντα θα με καρτερείς.