(Απαγγέλθηκε στο ΡΙΚ το 1991 από την κόρη της  Νατάσα Αθανασίου, 13 τότε χρονών)

Άσσια μου, βασιλοχώρι τζιαι στολίδι του ντουνιά,
τζι αν τον κόσμο θα γυρίσω, εν θα βρω άλλην καμμιάν
εις τα κάλλη να σου μοιάσει ούτε τζιαι στην ομορκιάν.
Ήσουν το βασιλοχώρι στην καρκιάν της Μεσαρκάς,
μα οι Τούρτζιοι σε πατήσαν τζιαι σε έχουν στη σκλαβκιά.

Ήσουν δεντρίν δυνάμενον με δροσερά κλωνάρκα,
μα οι Τούρτζιοι σε κουρσέψαν τζιαι σε κάμαν μαύρα χάλια.
Ήσουν της Μεσαρκάς ανθός, τζι όποιος νάιν σου κοντέψει,
η μυρωδκιά σου η πολλή είσιεν να τον μαγέψει.

Καρτερώ, για να ?ρτει μέρα πότε εν πον' να πάω πίσω
τζιαι στον Αη Γιάννην πρώτα να βρεθώ, να γονατίσω,
τζιαι με δάκρυα στα μμάθκια την εικόνα να φιλήσω.
Τζιαι εικόνες άμαν εν έβρω να στέκουν όπως πρώτα,
εν να σσιύφκω να φιλώ τες πέτρες τζιαι το χώμα.

Άη μου Γιάννη Πρόδρομε, δοξάζω τ' όνομά σου,
κάμε για να έρτουσιν κοντά σου τα παιδκιά σου.

Δεκαεφτά 'ν τα χρόνια που περάσαν από τότες.
Φαίνεσταί μου εν εχτές που έφυα που το χωρκό μου.
Πάλαι στρέφομαι τζιαι λέω
δεκαεφτά 'ν οι αιώνες που περάσαν από τότες
τζιαι εγιώ έχω γεράσει τζιαι ασπρίσαν τα μαλλιά μου.

Να 'μαι κουτσή, να μεν μπορώ εγιώ να παρπατήσω,
τζιαι να μου πουν εφύασιν οι Τούρτζιοι που την Κύπρο
τζιαι να μου πουν πως άνοιξεν η στράτα του χωρκού μου,
γονατιστή, κωλοσυρτή, έτσι εν να προσπαθήσω
να πάω εις τον τόπο μου, τζιει μέσα τζιει να ζήσω.

Δίννεται κόμπος στο λαιμό η πίκρα, το μαράζι,
τζι εν ημπορώ  να πω, παντού να το φωνάξω,
να διαλαλήσω στον ντουνιά "ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΠΙΣΩ" .