Οι ρίζες

Ήθελα σφόδρα να το μπορούσα
μεσ'του χωριού μου τα δειλινά,
ελεύθερος να τριγυρνούσα
όπως και πριν από τη σκλαβιά.

Να'μπαινα μέσα στους καφενέδες,
στις λαμπροφόρες του εκκλησιές
να'βλεπα γέρους και νιούς λεβέντες,
λεβεντομάνες και κορασιές.

Μεσ'τις ταβέρνες του να μεθούσα
στους γάμους του να 'σερνα χορό
και με τους φίλους μου να γλεντούσα
σαν τον παλιό τον καλό τον καιρό.

Θα 'θελα ακόμα στο πατρικό μου
να 'μπαινα έστω και μια φορά
κι από τις ρίζες μου σθένος να πάρω
να πολεμήσω τη συμφορά.

Για νά βρει ο τόπος το λυτρωμό του,
να ζήσει ελεύθερος παντοτινά,
στο χωνευτήρι μέσα του κόσμου,
με δικαιώματα ανθρωπινά.
                                                  1995

Κοινή πατρίδα

Τώρα Κυπριακέ λαέ
που η πείρα σ'έχει μάθει,
διώξε από την πορεία σου
Εθνικισμούς και πάθη.

Ελάτε όλοι οι σύνοικοι
μαζί να πορευτούμε
μεσ'την κοινή πατρίδα μας
την προκοπή να βρούμε.

Να θυμηθούμε τα παλιά
τα όμορφα τα χρόνια,
που τρώγαμε ψωμί μαζί
στους κάμπους και στ'αλώνια.

Να ρίξουμεν εις την πυράν
πιστόλια και μαχαίρια,
τα σύνεργά της συμφοράς
και ας δώσουμε τα χέρια.

Και μονιασμένοι ειλικρινά
Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένοι,
να ζήσουμε ειρηνικά
σαν πρώτα ενωμένοι.
                                 2013

Πικρό σημάδι

Πικρό σημάδι αβάστακτο,
προκλητικό, του μίσους,
εκπέμπει από την ράχη σου
τ'άγιο το κορμί σου.

Τα σπλάχνα σου θα φλέγονται
απ'το παράπονό σου,
γιατί από τη θέα του
πικραίνετ' ο λαός σου.

Στο φόρτωσ' ο κατακτητής
σημάδι απειλής του,
μ'αυτού τ'αναβοσβήσιμο,
προμήνυμα φυγής του.

Το Σταυροβούνι απ'αντικρύ
βαριά την εξορκίζει,
σαν χιόνι να διαλυθεί
να πάψει να ερεθίζει.

Αποτίναξέ την Πενταδάκτυλε
την Τούρκικη παντιέρα
και πρόβαλ' απ' την πλάτη σου
της λευτεριάς τη μέρα!

                                           2007

Νοσταλγία

Κύπρος μου κι αν ευρίσκομαι
μακριά απ' τα χώματά σου,
όμως ο νους μου κι η καρδιά
είναι στην αγκαλιά σου.

Κι ειν' η ψυχή μου δέσμια
των πατρογονικών μου,
κι όπου κι αν πάω κι αν βρεθώ
εσέ θωρώ ομπρός μου.

Βλέπω με πόνο και μ'οργή
τον μισοτουρκεμό σου,
και η ψυχή μου αγωνιά
να δει το λυτρωμό σου.

Η προσφυγιά κι αν μ'εσπρωξε
μακρυ' από σε να ζήσω,
ορκίζομαι σου, όσο ζω
να μη σε λησμονήσω.

Κι αν σπίτι, μήτε έδαφος
μια σπιθαμή δεν έχω
σε σένα που με γέννησες,
όμως θαρρώ κι αντέχω!

Κι αντέχω γιατί οι ρίζες μου,
βαθιά στα χώματά σου,
βρίσκονται εκεί ασάλευτες,
κι με τραβούν κοντά σου.

Κι αν έρτουν δύσκολες στιγμές
όπου κι αν είμαι, φθάνω,
για σένανε ν'αγωνιστώ
Κύπρος μου, κι ας πεθάνω!

Προς Εγωκεντρικούς Αρχομανείς

Της Πατρίδας μας τίμια τέκνα όσ'είστε
και του Γένους το μέλλον ποθείτε λαμπρό,
τους εγώκεντρους πόθους και πάθη αφήστε,
που γεννούν των Ελλήνων το μεγάλο εχθρό.

Η διχόνοια τότε σκεφτείτε,
πως μας έφερε τόσα δεινά,
πως χαθήκαν τόσες πατρίδες
που δεν είδαν ξανά λευτεριά.

Πως η Πόλη κι η Σμύρνη,
πως ο Πόντος κι η Άγια Σοφιά,
σκλαβωθήκαν τότε στον Τούρκο
και θρηνήσαμε τόσα κορμιά.

Πως τα χώματα τώρα της Κύπρου
βεβηλώνουν τ'Αττίλα ορδές,
που με πόνο και δάκρυ αντικρίζουν
των προσφύγων οι δόλιες καρδιές.

Μικρελλήνων τα κούφια κεφάλια
επείραν τότε το μίσος πολύ,
που εμόλυνε πόλεις λαγκάδια
των Κυπρίων την κάθε αυλή.

Σοβαρά τα παθήματα τούτα να δείτε,
μήπως τ'άμοιρο Γένος κτυπήσουν ξανά
και ανώφελα πάλιν θα πείτε,
πώς μας βρήκε κι αυτή η συμφορά.

Και οι ξένοι πώς πάντα μας φταίνε
και ζητούν το δικό μας κακό
τώρα ας πάψουμε πια να το λέμε,
γιατί φταίχτης μας είναι, το δικό μας μυαλό.

Επιτέλους! της Απάτης το σκήπτρο πετάχτε
που η διχόνοια σε όλους με δόλο κερνά
κι ενωμένοι για πάντα κοιτάχτε
πως θα πάμε το Έθνος μπροστά.

Η Προσφυγιά (Τραγούδι)

Με γέρασε μωρέ παιδιά
σαράντα χρόνων προσφυγιά!
ύπνο γλυκό δεν μούδωσε,
μόνο καημό και κλάμα,
γιατί μου τρώει τα σωθικά
της Κύπρου μας το δράμα.

Και καρτερώ και καρτερώ!
και καρτερώ, στο πατρικό
σπίτι να περπατήσω,
να ξαναπνεύσω λεύτερος
κ'εκεί ας ξεψυχήσω.
                                       2014