του Χριστόφορου Σκαρπάρη

26 Απριλίου 2018

Σαν μια αγέλη αδέσποτων μαζευόμαστε, μαθητάκια του δημοτικού, έξω από το σπίτι του κάθε δείλι, περιμένοντας τον υπομονετικά να τελειώσει το διάβασμα - ήταν το μόνο πράγμα που οι υπόλοιποι το κάναμε πιο γρήγορα από εκείνον.  Κι εκεί που η υπομονή μας έφτανε στα όριά της, νάσου τον να προβάλλει στο ξωπόρτι, ψηλός σαν κυπαρίσσι και πάντα σοβαρός, με το αινιγματικό χαμόγελο εκείνου που ξέρει πως ο λόγος του πέφτει βαρύς σαν σίδερο. Συνεσταλμένος μα πρόθυμος για κάθε παιχνίδι και αγγαρεία: να οργανώσει τις ομάδες, να τραβήξει τις γραμμές, να δέσει το αυτοσχέδιο καλάθι στο στύλο της Ηλεκτρικής, να τεντώσει το ξεδοντιασμένο δίκτυ της πετόσφαιρας από τον τοίχο του σπιτιού του ως τον τοίχο του απέναντι σπιτιού, να διαιτητεύσει τις φιλονικίες, να καλμάρει τα νεύρα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την τιμιότητα και την ακριβοδίκαιη του κρίση; Ποιος μπορεί να θυμηθεί έστω και μια φορά που παραφέρθηκε; Απλός και ευπροσήγορος, ευθυτενής και ταπεινός: τέτοιες αρετές τον χαρακτήριζαν, προδιαγράφοντας έναν ενήλικα άξιο, χρήσιμο στην κοινωνία, έντιμο στις σχέσεις και τις πεποιθήσεις του, ειλικρινή με τον εαυτό του και με τους άλλους.

Πριν προλάβουμε να στερεώσουμε τις φιλίες μας και να χορτάσουμε τη χαρά της εφηβείας ήρθε ο πόλεμος κι η προσφυγιά. Σκορπίσαμε στους πέντε ανέμους. Η ζωές μας χωρίστηκαν. Κάποιων χάθηκαν εκείνο το μαύρο καλοκαίρι. Τραβήξαμε ο καθένας το δρόμο που μας όρισε η αδυσώπητη μοίρα του ξεριζωμένου. Μερικοί δεν καταλαβαίνουν ως σήμερα τούτα τα λόγια και την πίκρα που κρύβουν. Άντε τώρα να εξηγήσεις σ' όποιον δεν πάτησε αγκάθι γιατί κουτσαίνεις. Να περιγράψεις το κενό ανάμεσα στις δυο ζωές που αναγκάστηκες να ζήσεις...

Ο Γιώργος έφυγε στην Αυστραλία. Με το Γιάννη συναντηθήκαμε ένα διάστημα στο Λονδίνο. Ο Κυριάκος πήγε στην Αμερική, ο Γιάννος σε μοναστήρι. Λάντζα και διάβασμα, διάβασμα και πηλοφόρι. Κάποτε γυρίσαμε πίσω. Φτιάξαμε οικογένειες, σπιτικά, ασπρίσαμε, οι έγνοιες πλήθυναν, οι αποστάσεις μεγάλωσαν, τα ίχνη σβήστηκαν, οι αρμοί με τους περισσότερους κόπηκαν. Και σήμερα ήρθε τούτη η ανείπωτη τραγωδία να μας φέρει πάλι κοντά. Η αγέλη ξανάσμιξε νοερά. Όλοι όσοι μοιραζόμαστε τις αναμνήσεις εκείνης της "άλλης" ζωής, έχω την αίσθηση πως ταξίδεψαν πίσω στο χρόνο τούτες τις μέρες. Με τον αδόκητο χαμό του, ο Γιώργος μάς έκανε να θυμηθούμε την εποχή της αθωότητας μας, μας έφερε μαζί. Δεν ξέρω αν θα τον ονειρευτούμε απόψε, αλλά σαν κλείσουμε τα μάτια, λίγο πριν κοιμηθούμε, κάποιοι από εμάς ίσως τον δούμε να προβάλλει πάλι στο ξωπόρτι του, ψηλός σαν κυπαρίσσι, με το χαμόγελο εκείνου που ξέρει πως ο λόγος του είναι βαρύς σαν σίδερο, όπως θα είναι από δω κι εμπρός η επίγνωση της απουσίας του...

Καλό ταξίδι, Γιώργο! Καλό σου ταξίδι κι εσένα Ντίνα...