Πρόσφατα έχασα τη μάνα μου. Οι περισσότεροι από εσάς την γνωρίζετε.

Κάθε χρόνο, κοντά στη γιορτή του Τιμίου Προδρόμου, μού έλεγε την ίδια ιστορία: «Όταν ήμουν μικρή, πήγα με τις φιλενάδες μου στο πανηγύρι, και όταν άρχισε να νυχτώνει, μια-μια οι φίλες μου πήγαν και βρήκαν τη μάνα τους. Εγώ παράμερα, μόνη μου, γιατί δεν είχα μάνα για να πάω.»

Και το πρόσωπό της σκοτείνιαζε στη θύμιση. Ογδόντα χρόνια και βάλε. Η μάνα μου ορφάνεψε από μητέρα στα εφτά και από πατέρα στα δέκα εφτά της χρόνια. Και μετά από λίγο έκλεινε την αφήγησή της με μια δήλωση: «Αγαπώ τα μωρά τα ορφανά. Λυπούμαι τα.»

-Πόση είμαι;
-Τι εννοείς; Την ρωτώ.
-Ε πόση είμαι;
-Ενενήντα πέντε χρονών, μανά.
-Ε ε εν καλά!
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής λέει:
-Επέρασα καλά. Έζησα καλά. Δόξα Σοι ο Θεός.
Ήταν ο απολογισμός της ζωής της. 

Σήμερα τιμούμε τους αγνοουμένους και τους πεσόντες μας. Και ξεχνούμε τα παιδιά, τις γυναίκες, τα αδέλφια, τους γονείς που έμειναν πίσω. Ευχή μου είναι στα παιδιά και σε όλους τους «μη καταχωρημένους μαχητές» που έμειναν πίσω, να μπορέσουν , όταν θα κάμουν τον απολογισμό της ζωής τους, να πουν:

Δεν άφησα το σκοτάδι να με φοβίσει, τις δυσκολίες, τις αντίξοες συνθήκες να με λυγίσουν. Ο πόνος μου δεν έγινε πίκρα. Έγινε δύναμη και σθένος και ανθεκτικότητα. Και νίκησα. Έγινε καλοσύνη και αγάπη. Και στον τελικό απολογισμό να πουν: «Έζησα καλά. Δόξα Σοι ο Θεός».

της Ελένης Χατζηγεωργίου

Πρόεδρος Πολιτιστικού Συνδέσμου "Η Άσσια"
28.9.2018