του Πέτρου Μελαϊση
Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Συγκλονισμός και οργή από συγγενείς αγνοουμένων, πρόσφυγες από την Άσσια, οι οποίοι βρέθηκαν σήμερα στην περιοχή Ορνίθι, όπου και τάφηκαν οι συγγενείς τους, όλοι θύματα της Τουρκικής θηριωδίας. Σε μια περιδιάβασή τους εκεί όπου βρέθηκε ο μεγαλύτερος ομαδικός τάφος αγνοουμένων, και όπου γράφτηκε μια από τις πιο τραγικές σελίδες της Τουρκικής Εισβολής, ξετύλιξαν το κουβάρι των αναμνήσεων. Κάμερα του ΑΝΤ1 με τον Πέτρο Μελαϊση ήταν σήμερα στην κατεχόμενη Άσσια και στο Ορνίθι. Δείτε στο βίντεο δυνατές εικόνες και συγκλονιστικές περιγραφές.

Δεν ήταν μια απλή επίσκεψη. Ούτε μια συνηθισμένη συνάθροιση των προσφύγων κατοίκων της Άσσιας.

Ήταν κατάθεση ψυχής. Ήταν ένα εθνικό τάμα, στη μνήμη των αγαπημένων τους προσώπων, που ανέμεναν να εκπληρωθεί, για 40 ολόκληρα χρόνια.

Εβδομήντα συγγενείς αγνοουμένων, τρεις γενιές Ελλήνων της Άσσιας, γονυπετείς και με δάκρυα στα μάτια, φίλησαν το χώμα όπου βρέθηκαν τα οστά των αγαπημένων τους, στον μεγαλύτερο ομαδικό τάφο αγνοουμένων στα κατεχόμενα.

Είναι το ίδιο χώμα που πότισαν με το αίμα τους οι Ασσιώτες, θύματα μία από τις πιο φρικαλέες στιγμές της Τουρκικής θηριωδίας του 1974.

Οι πρόσφυγες Ασσιώτες συγκεντρώθηκαν στην περιοχή Ορνίθι, με πρωτοβουλία του πολιτιστικού συλλόγου «Η Άσσια».

Εκεί όπου το 1974 καταγράφηκαν σκηνές βαρβαρότητας με τους Τούρκους εισβολείς να σφαγιάζουν στην κυριολεξία άμαχους κατοίκους της κοινότητας.

Τα γυναικόπαιδα έζησαν ώρες τρόμου και εκφοβισμού, αφού οι άνδρες συνελήφθησαν μπροστά στα μάτια τους.

Σήμερα οι μνήμες γύρισαν πίσω σαράντα χρόνια.

Κάποια από τα οστά που βρέθηκαν στον ομαδικό τάφο στο Ορνίθι ήδη έχουν ταυτοποιηθεί και παραδοθεί στις οικογένειες για ταφή. Για άλλους η διαδικασία είναι ακόμα σε εξέλιξη.

Επίπονη και εξαιρετικά δύσκολη, αφού οι Τούρκοι είχαν ξεθάψει αρκετά από τα θύματά τους και τα είχαν θάψει σε άλλο σημείο, δύο δεκαετίες μετά το έγκλημα.

Οι συγγενείς σήμερα άναψαν κεριά και έψαλλαν, έστω και χωρίς την παρουσία ιερέα, επιμνημόσυνη δέηση για ανάπαυση των ψυχών των αδικοχαμένων αγαπημένων τους προσώπων, που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ.

Συγκλονιστική είναι η περιγραφή του 11χρονου το 1974 Γιαννη Δημητρίου. Δεν πρόκειται να ξεχάσει, όσο ζει, τις σκηνές της βαρβαρότητας.

Παρά τον πόνο, δεν το έκανε η ψυχή των Ασσιωτών να φύγουν. Θέλησαν να μεταβούν και στο κοιμητήριο της κοινότητας, για να μνημονεύσουν τους προγόνους τους.

Αποτροπιασμός. Οι σταυροί σπασμένοι. Οι τάφοι κατεστραμμένοι. Μικροί και μεγάλοι κυριολεκτικά σέρνονται μέσα στο νεκροταφείο. Ψάχνουν να βρουν τους δικούς τους για να τους τιμήσουν. Έστω με ένα λουλούδι. Για τους πιο πολλούς, αυτό είναι αδύνατο, αφού τίποτα δεν είναι όρθιο.

Λίγα μέτρα πιο κάτω η εκκλησία της Παναγίας της Ελεούσας. Οι εικόνες της βεβήλωσης επιβεβαιώνουν και εδώ το μέγεθος της βαρβαρότητας. Όλοι μαζί έψαλαν το Υπερμάχω. Προσδοκώντας την ώρα της απελευθέρωσης.

Η Μαρία Κωνσταντίνου, σύζυγος αγνοουμένου, θυμάται παλιές στιγμές.

Η κατεχόμενη Άσσια αποτελεί στρατοκρατούμενη περιοχή, καθώς εκεί βρίσκεται η έδρα της 28ης μεραρχίας του τουρκικού στρατού κατοχής.

Νωρίς το απόγευμα οι Ασσιώτες πήραν το δρόμο της επιστροφής. Βουβοί και αμίλητοι. Άφησαν πίσω το ίδιο το είναι τους.

Πηγή: www.ant1iwo.com