Μες τούτον το κυνόστομον της γης αγκαλιασμένη,
από κρατεί την θάλασσαν 'πό δώθθε σταλωμένη,
είμαι μες τούτην την γωνιάν που μ' έβαλεν η φύσις,
η πρώτη της Ανατολής τζ' ' η ύστερη της Δύσης. [...]
Τζ' ' όσοι τζ' ' αν ήρταν πάνω μου ανέμοι τζ' ' αν εδώσαν,
ήτουν οι ρίζες μου βαθκιά τζ?αι δεν μ' εξερριζώσαν.
Ερίψασιν τα φύλλα μου, ερίψαν τους αθθούς μου,
εκαταφατσελλώσαν με τζ' ' εκάψαν τους πολούς μου·
εσείσαν με τζ' ' εκλίναν με τζ' ' εκόψαν τα κλωνιά μου,
μ' αππέσσω στέκεται γερή η ρίζα τζ' ' η καρκιά μου. [...]

Είμαι μια σκλάβ' ασκλάβωτη, μια σκλάβα σκλαβωμένη,
Είμαι μια σκλάβ' απόσπαστη, μια σκλάβα 'ποσπασμένη.
Που δκιάβηκα μαύρην σκλαβκιάν σε τόσα ξένα σ'έρκα,
Που 'λάμναν την καρτούλλαν μου με δίστομα μασ?αίρκα
Τζ' ' αν πκιω νερόν 'πού το νερόν απού 'μουν ποτισμένη,
τζ' ' αν με συβράσ' ο ήλιος μου που μ' έσ' εν μαθημένην,
έν' να πετάξω πλόκαμον, να ξαναπρασινίσω,
να βκάλω φύλλα τζ'αι κλωνιά τζ' ' άθθούς να ξαναθθίσω,
να βκάλω μάλες στιβαρές, να 'ποταυρίσω κλώνους,
ν' αθθκιώ σαν άθθκιουν τζ' ' έλαμπα στους πρωτινούς μου χρόνους.

Ασθενής λύρα, 1882· Ποιήματα, 1911

Από την Αντικατοχική Εκδήλωση Μνήμης και Τιμής Άσσια, Πεσόντες & Αγνοούμενοι 1974
28 Αυγούστου 2013