Του Μάριου Δημητρίου
Τετάρτη 21/5/2014 Εφημερίδα Σημερινή

Ο Γιάννος Δημητρίου από την Άσσια, σχεδόν πενήντα χρονών σήμερα, ήταν έντεκα χρονών όταν έγινε η τουρκική εισβολή - έφυγε από το χωριό του στις 28 Αυγούστου 1974, μετά από δύο εβδομάδες εγκλωβισμού του στην κατειλημμένη από τον τουρκικό στρατό Άσσια, μαζί με την οικογένειά του και εκατοντάδες άλλους συγχωριανούς του.

Φοίτησε σε σχολεία στη Λάρνακα, σπούδασε με υποτροφία στην Αμερική, ταξίδεψε, παντρεύτηκε, έγινε τέσσερις φορές πατέρας, αλλά μιλά και νιώθει το ίδιο έντονα για εκείνο το τραυματικό δεκαπενθήμερο πριν από σαράντα χρόνια.

Ο παππούς του, ο πατέρας της μητέρας του, 62 χρονών τότε, ήταν ανάμεσα στους 70 άμαχους άντρες που οι Τούρκοι αιχμαλώτισαν στην Άσσια, μετέφεραν στην περιοχή Ορνίθι κοντά στην Αφάνεια και τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Οι κηδείες των πέντε πρώτων από αυτούς έγιναν μόλις τις τελευταίες μέρες και ακολουθούν το επόμενο διάστημα οι κηδείες των υπόλοιπων, αφού τα οστά τους ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA. Όμως στη μεγάλη πλειοψηφία έχουν ανευρεθεί μόνο μερικά θραύσματα και μικρά κόκκαλα, και όχι οι πλήρεις σκελετοί, αφού ο τουρκικός στρατός, πιθανόν τη δεκαετία 1990, ανέσκαψε πάνω σε οργανωμένη βάση τον μαζικό τάφο και μετέφερε σε άγνωστη τοποθεσία τα κόκκαλα των θυμάτων για ν' αποκρύψει το έγκλημα.

Ο Γιάννος Δημητρίου, που είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων Άσσιας, υπερασπίζεται με πάθος το δικαίωμα των συγγενών να ζητήσουν να παραλαμβάνουν τους σκελετούς και όχι μόνο μικρά οστά. «Δεν πρέπει να κλείνουν υποθέσεις και φάκελοι με ένα δυο μικρά κόκκαλα, όταν αποκαλυφθεί ότι οργανωμένα έγινε μετακίνηση οστών», επιμένει. «Πάρα πολλές οικογένειες Ασσιωτών έχουν πει ξεκάθαρα ότι δεν θα παραλάβουν μερικά μικρά κόκκαλα και δεν θα δεχθούν να θεωρηθεί το θέμα των αγνοουμένων λήξαν και να γίνονται ουσιαστικά εικονικές κηδείες, ότι δήθεν βρήκαν τον δικό τους».

Επεσήμανε ότι ο ίδιος έχασε τον παππού του, αλλά πολλά παιδιά της ηλικίας του έχασαν τον πατέρα τους, εκείνη την τρομερή περίοδο στην Άσσια και σε όλη την κατεχόμενη Κύπρο: «Δεν είναι εύκολο να καταλάβουμε ένα παιδί που έχασε τον πατέρα του από 3 ή 5 χρονών... τον πατέρα που έλειπε σε όλη τη ζωή του από δίπλα του... Πρέπει να ξέρετε ότι οι οικογένειες και οι συγγενείς αγνοουμένων υπέστησαν διαρκή βασανιστήρια, αυτά τα σαράντα χρόνια - και πολλοί έχασαν τα λογικά τους.

Η γιαγιά μου, που έχασε τον άντρα και τον μοναδικό αδελφό της, ήταν 62 χρονών στην εισβολή και "φορούσε παπούτσια του δαιμόνου" - ήταν έξυπνη, δυναμική, γεμάτη ενέργεια... έτσι την έζησα τότε... Στα 65 της, δυο τρία χρόνια μετά την εισβολή, καθόταν στην πόρτα και όποιον άντρα έβλεπε, έλεγε στη μάνα μου, "να τον, κόρη, δεν είναι ο κύρης σου τούτος; Ήρθε;". Η γιαγιά μου πέθανε το 1985, αλλά είχε καταρρεύσει από το 1977, περιμένοντας τον άντρα της...

Ξέρεις πόσα ανήλικα παιδιά, από την Άσσια, μεγάλωσαν χωρίς πατέρα; Δεκάδες! Και τώρα, μετά από σαράντα χρόνια, θα τους φωνάξουμε, για να τους παραδώσουμε τρία μικρά κόκκαλα; Και νομίζουμε ότι έτσι θα κλείσει για εκείνους το θέμα και ότι εντοπίστηκε ο πατέρας τους; Πήγα δύο φορές και είδα τι βρήκαν, όταν έκαναν τις εκταφές - έβαζαν μικρά, σπασμένα κόκκαλα σε φακέλους...».

Πηγή: Εφημερίδα Σημερινή

Ευχαριστίες
Θέλουμε να εκφράσουμε τις θερμές μας ευχαριστίες στο δημοσιογράφο Μάριο Δημητρίου που ευγενώς μας παραχώρησε την άδεια του να αναδημοσιεύσουμε το πιο πάνω άρθρο.