του Πέτρου Παπαπολυβίου

Στο περιθώριο των εξελίξεων του Κυπριακού, της κατάστασης της οικονομίας, των ευρωεκλογών της αδιαφορίας και της αποχής, της διαφαινόμενης ατιμωρισίας, των σκανδάλων που σκάζουν σαν εντυπωσιακά βεγγαλικά και ξεχνιούνται ύστερα από δυο - τρεις μέρες από ένα κοινό που έχει αποκτήσει ανοσία ώστε να εμπεδώσει το ισοπεδωτικό «όλοι τα φάγανε και όλοι τα τρώνε», και της εξοργιστικής προχειρότητας που εξακολουθεί προκλητική, μια ομάδα των συμπολιτών μας, οι οικογένειες των αγνοουμένων, «ένα από τα λάβαρα του αγώνα μας...», συνεχίζουν να ζουν το δικό τους δράμα.

Τις τελευταίες βδομάδες πυκνώνουν οι ειδήσεις για την ανεύρεση λειψάνων αγνοουμένων από την Άσσια, όπως μπορεί να επιβεβαιώσουν και οι αναγγελίες κηδειών με εκείνες τις συγκλονιστικές φωτογραφίες που φέρνουν τον χρόνο εκεί που είχε σταματήσει, το καλοκαίρι του 1974, σαν μια πικρή διασκευή, χωρίς ευτυχές τέλος, του παραμυθιού της ωραίας κοιμωμένης. Σαράντα χρόνια ύστερα από την τουρκική εισβολή αποδίδονται στις οικογένειες τα οστά των τότε εικοσάχρονων, πενηντάχρονων ή ογδοντάχρονων και οι συγγενείς αποχαιρετούν τους αγαπημένους τους με τη συσσωρευμένη οδύνη των δεκαετιών και στις δικές τους ζωές και ώμους.

Η Άσσια, το κεφαλοχώρι της Μεσαορίας, έχει πληρώσει βαρύτατο και σκληρό φόρο αίματος, όσο κανένα άλλο χωριό της πατρίδας μας στην τραγωδία του 1974. Διαβάζουμε από την ιστοσελίδα του δραστήριου Πολιτιστικού Συνδέσμου «Η Άσσια» και από ένα άρθρο του Γιάννου Δημητρίου: «Η Άσσια είναι πρώτη στη λίστα του τόπου εξαφάνισης αγνοουμένων με 105 άτομα. 75 από αυτούς ήταν κάτοικοι της Άσσιας και άλλα 30 άτομα από άλλα χωριά. Άλλοι εννέα Ασσιώτες που αγνοείται η τύχη τους χάθηκαν τα ίχνη τους σε άλλες περιοχές της Κύπρου. Ως προς τον τόπο καταγωγής των αγνοουμένων πρώτη στη λίστα είναι η Λευκωσία με 90 αγνοούμενους, με την Άσσια να ακολουθεί στη δεύτερη θέση με 84 και την Αμμόχωστο με 75. Στους τόπους εξαφάνισης η Άσσια είναι πρώτη στην κατάταξη με 105 ανθρώπους και ακολουθούν η Κερύνεια και Λάπηθος με 94 και 90 αντίστοιχα. Από τους 613 άμαχους πολίτες που αγνοούνται, οι 70 είναι από την Άσσια, που αντιπροσωπεύουν το 11.4% του συνόλου.»

Στην Άσσια διαπράχθηκε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου του 1974. Οι φρικιαστικές λεπτομέρειες συγκλονίζουν και σοκάρουν, όπως όλες οι σκηνές από τις ομαδικές εκτελέσεις ή τις γενοκτονίες που στιγμάτισαν τον 20ό αιώνα. Δεν υπάρχει ειδεχθέστερο έγκλημα στον πόλεμο, από αυτό όπου ένας οργανωμένος στρατός μετατρέπεται σε δράκα φονιάδων και εκτελεί αθώα και ανυπεράσπιστα θύματα. Το αφελές «εκάμαμεν και εμείς πολλά» που ειπώθηκε (και καθιερώθηκε) τα τελευταία χρόνια από τα επισημότερα χείλη της πολύπαθης Δημοκρατίας μας, δεν μπορεί ούτε να εξισώσει, ούτε να παραγράψει. Αποτελεί τεράστιο όνειδος το ότι δεν οδηγήθηκαν στα δικαστήρια οι «δικοί μας» κτηνάνθρωποι φονιάδες που διέπραξαν τις δολοφονίες Τουρκοκυπρίων αμάχων στην Τόχνη ή στη Μάραθα ή στην Αλόα. Το γεγονός αυτό, όμως, δεν απαλλάσσει τον τουρκικό κατοχικό στρατό από το άγος των εγκλημάτων που διέπραξε οργανωμένα και συστηματικά στη διάρκεια της εισβολής και αργότερα. Όσα έγιναν στην Άσσια, στον μεγαλύτερο τόπο μαρτυρίου του 1974, δεν μπορούν να μείνουν ατιμώρητα.

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Ο Φιλελεύθερος» στις 7 Ιουνίου 2014

Πηγή: http://papapolyviou.com/2014/06/08/ashia-i-megalomartis/