του Ανδρέα Παράσχου

Κυριακή 13 Αυγούστου 2017, Η Καθημερινή

Το Δεκέμβρη του '74 η Περιχάν, χήρα Τ/κ φονευθέντα από τη Λάρνακα, μεταφέρθηκε με τα δύο ανήλικα παιδιά της στο σπίτι του Πέτρου Χαραλαμπίδη στον Άη Γιώρκη της Κερύνειας. Το πρωί βγήκε στη γεμάτη λεμονόδεντρα αλλά και ψηλά αγριόχορτα αυλή και καθώς έπιασε να ξεχορτίζει αντίκρισε μακάβριο εύρημα. Ένα νεκρό παιδάκι σε κατάσταση μουμιοποίησης. Υπολόγισε να ήταν 7-8χρονών. Κλαίγοντας, το τύλιξε σε μια κουβέρτα και το έθαψε στην αυλή. Το περιστατικό μου διηγήθηκε, το 2009 ο γιος της, 60χρονος σήμερα Αχμέτ Καγιά, καθώς ψάχνοντας σχετικές πληροφορίες είχα φτάσει στην πόρτα του. Πώς βρέθηκε εκεί νεκρό ένα μικρό παιδί κανείς δεν ξέρει. Όπως κανείς δεν ξέρει τι απέγιναν άλλα 79 παιδιά που αγνοούνται από τότε.

Σε μια σταλιά τόπο, μισό αιώνα μετά, όχι μόνο δεν ξεδιαλύναμε τα θύματα των συμφορών μας από το 1963 και εντεύθεν αλλά έχουμε ακόμα μικρά παιδιά που αγνοούνται, μαζί με την ευαισθησία μας... Την αμβλυμμένη ευαισθησία μας, περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρωτίστως ημών των δημοσιογράφων που στο πλέον ανθρωπιστικό ζήτημα της τραγωδίας, αντί της διερευνητικής δημοσιογραφίας ακολουθούμε κατά κανόνα το βολικό αφήγημα των πολιτικών. Αυτών που πρώτοι το πολιτικοποίησαν και για 50 χρόνια το διαστρέφουν από άμβωνες και μπαλκόνια στοχεύοντας κυρίως στην έξαψη παθών.

Την περασμένη Τρίτη στα ρεπορτάζ για τους βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας, ακούγαμε για μεγάλο αριθμό νεκρών χωρίς κανένα κανάλι -ακόμα και το κρατικό- να αναφέρεται στον αριθμό των θυμάτων. Στις 20 Ιουλίου ακούσαμε ξανά για 5000 νεκρούς της εισβολής! Προφανώς και στα σχολεία τα ίδια θα λέγονται, αφού προς επίρρωση του αλλοπρόσαλλου αφηγήματός μας (προς επικάλυψη της ατιμωρησίας), πρώτο θύμα βιασμού είναι η αλήθεια. Πριν εξηγήσουμε γιατί, ας δούμε την αλήθεια, με στοιχεία από επίσημες ηλεκτρονικές διευθύνσεις και πηγές. ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ: 1963-67: 44 Ε/κ, (ταυτοποιήθηκαν 12). 263 Τ/κ, (ταυτ. 77). 1974: 1464 Ε/κ & Ελλαδίτες, (ταυτ. 610). Τ/κ 229, (ταυτ. 115). ΠΕΣΟΝΤΕΣ: 1974: 555 Ε/κ & Ελλαδίτες. 34 Τ/Κ. Στους αγνοούμενους περιλαμβάνονται 97 παιδιά, από 0-15 χρονών. Πρόκειται για 32 Ε/κ (12 ταυτ.) και 65 Τ/κ (6 ταυτ.). Στην εισβολή σκοτώθηκαν 450 Τούρκοι στρατιώτες ενώ αγνοούμενοι δεν έχουν δηλωθεί από την Άγκυρα. Γιατί; Διότι θα αναγκαστεί να εμπλακεί στη ΔΕΑ, (συστάθηκε τον Απρίλιο του 1981 υπό την αιγίδα του ΟΗΕ) όπου εκπροσωπούνται μόνο Ε/κ, Τ/κ και Η.Ε. Έκτοτε η διεθνής αμφικτιονία αποδέχεται σιωπηρά το αφήγημα της Άγκυρας. Ότι δηλαδή, το '74 παρενέβη για να σώσει από το πραξικόπημα τους Τ/κ, τα ανθρώπινα δικαιώματα των οποίων, από το 1963 παραβιάζονταν με καταπίεση και δολοφονίες, πως έκτοτε, δεν έσπασε μύτη.

Πρόκειται για τουρκικό πολιτικο-διπλωματικό χειρισμό ενός αμιγώς ανθρωπιστικού ζητήματος. Ενώ λοιπόν οι εξαφανίσεις, αποτελούν -μετά από το έγκλημα πολέμου, τη σοβαρότερη παραβίαση ανθρωπίνου δικαιώματος και ανθρωπιστικού δικαίου, και η κυβέρνηση της Κ.Δ. μόνο ως τέτοιο όφειλε να το διαχειριστεί, οι πολιτικές μας διάνοιες για 25 χρόνια το είχαν αναγάγει επίσης σε πολιτικο-διπλωματικό, καταχωνιάζοντας τους αγνοούμενους σε ψηφίσματα διεθνών οργανισμών. Έτσι κατάντησαν τους συγγενείς φλάμπουρο προπαγάνδας, χωρίς να νοιάζονται για τις διαλυμένες ζωές των οικογενειών της πιο αδυσώπητης τραγωδίας. Μετά άρχισαν οι εκταφές.

Από τη μια η Τουρκία που -ευνόητο γιατί- δεν δίνει στοιχεία για ομαδικούς τάφους, ενώ άλλους τους έχει «μετακομίσει», όπως των 70 Ασσιωτών. (Κύριε Ακιντζί το Φεβρουάριο του 2015 μου υποσχεθήκατε δημοσίως ότι θα ανοίξετε τον τάφο των Ασσιωτών. Πέρασαν δυόμισι χρόνια. Περιμένω απάντηση!). Από την άλλη οι Ε/κ αυτόπτες μάρτυρες που δεν προσεγγίστηκαν, λόγω μιας συμμορίας καρεκλοκενταύρων που εξέθρεψαν οι πολιτικές μας ηγεσίες, φτάσαμε σήμερα σε αδιέξοδο λόγω έλλειψης στοιχείων. Έτσι βλέπουμε πια Αναστασιάδη και Ακιντζί, ευκαιριακά να κάνουν εκκλήσεις σε όσους ξέρουν να μιλήσουν.

Κύριοι, οι ηγέτες φαίνονται στα δύσκολα. Απαιτήστε από τον ΟΗΕ ένα Κραν-Μοντάνα για τους 942 εναπομείναντες αγνοουμένους ή έστω για τα 79 αγνοούμενα παιδάκια μας. Σκεφτείτε να ήταν εγγονάκια σας. Πείτε στον Γκουτιέρες ότι έτσι θα οικοδομηθεί ουσιαστική εμπιστοσύνη και για τη λύση. Περιμένω απάντηση!