«Ήμουν κάτοικος Άσσιας, μαζί με τη γυναίκα μου Ειρήνη.  Την 14ην Αυγούστου 1974 όταν τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν

στην Άσσια εγώ με την γυναίκα μου δε φύγαμε από το χωριό και μείναμε στον Άσσια.  Μέχρι τις 16.8.74 δεν μας πείραξαν οι Τούρκοι, οπότε την ημέρα αυτή ήρθαν δυο-τρεις Τούρκοι σπίτι μας και μας απείλησαν.  Δε μας πείραξαν όμως κι έφυγαν.

Μετά, κατά το απόγευμα, επέρασεν ακόμα μια περίπολος ήρθαν στο σπίτι μας και με απείλησαν λέγοντάς μου να τους δώσω χρήματα.  Εγώ είχα μερικά χρήματα, που έχτιζα μια εκκλησία στο χωριό και τους τα έδωσα.  Αλλά αυτοί ήλθαν και άλλες φορές μέχρι τις 18 Αυγούστου και ζητούσαν επιμόνως και άλλα χρήματα.  Με απειλές επειδή εγώ δεν είχα να τους δώσω, με χτύπησαν με το υποκόπανο του όπλου τους στον ώμο και στα πόδια και μου έσπασαν τα πόδια.  Έμεινα αβοήθητος μέσα στο χωριό μέχρι τις 24.8.1974, που μας έφεραν μέχρι την Πύλα και μας απέλυσαν.  Τώρα βρίσκομαι στο γηροκομείο του Αγίου Παύλου όπου μου περιποιούνται τα τραύματα».

Το καταπονημένο σώμα του γέρο-Κκάσιαλου δεν θ' αντέξει τη βάναυση μεταχείριση και στις 30 Αυγούστου 1974 θα αποβιώσει.  Το σώμα του αναπαύεται στο κοιμητήριο Λάρνακας.

Η μανία και ο μηχανισμός της καταστροφής που εφάρμοσαν τα Τουρκικά στρατεύματα κατοχής και Τουρκοκύπριοι της ευρύτερης περιοχής της Άσσιας δεν έκαναν απολύτως καμία διάκριση.  Η μεγάλη συλλογή έργων τέχνης του Μιχαήλ Κκάσιαλου που φιλοξενούσε στο σπίτι του λεηλατήθηκαν.  Η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα που έκτισε στην πίσω αυλή του σπιτιού του, αποκλειστικά με δικά του χρήματα και φιλοτέχνησε με αγιογραφίες επίσης λεηλατήθηκε και έχει μετατραπεί σε αποθήκη του τουρκικού στρατού εντός της στρατιωτικής ζώνης που επέβαλαν.

Το μαρτυρικό του τέλος θα συμβολίζει εσαεί, όχι μόνο την τύχη των Ασσιωτών αλλά και ολόκληρης της Κύπρου και του πολιτισμού της στα χέρια του Τούρκου εισβολέα.

 

Στο πιο πάνω απόσπασμα από την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, «Αττίλας 74»,  μεταξύ του δεύτερου και τέταρτου λεπτού, ο μ. Αδαμάντιος Διαμαντής παρουσιάζει εν συντομία τον Μιχαήλ Κάσιαλο και ακολούθως  η μ. Ειρήνη Κάσιαλου δίνει μια σύντομη μαρτυρία για την κακοποίηση του από τους Τούρκους και το θάνατο του λίγες μόλις μέρες μετά.