Με ιδιαίτερη κατάνυξη, οι Ασσιώτες σύσσωμοι θα παραστούν στον εσπερινό της 28ης Αυγούστου 2003, στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στο Πλατύ Αγλαντζιάς.  Παρουσιάζουμε τις  φωτογραφίες από το Σταυροβούνι κατά την διάρκεια θείου μυστηρίου και τελετουργικού καθαρισμού της αγίας εικόνας του Τιμίου Προδρόμου και από τον πρώτο Εσπερινό στην εκκλησία του Αγ. Ανδρέα στο Πλατύ Αγλαντζιας στην ιστοσελίδα μας.

Ο Κώστας Χρ. Τζιωρτζής στο βιβλίο του Άσσια περιμένοντας την Ανάσταση, 2009, καταγράφει και μας μεταφέρει την προσωπική μαρτυρία των συγχωριανών μας και την αγωνιώδη προσπάθεια τους να απελευθερώσουν το άγιο εικόνισμα του Τιμίου Προδρόμου.  Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το πιο πάνω βιβλίο:

Με την ευκαιρία της μαύρης επετείου 29 χρόνων τουρκικής κατοχής της Άσσιας, ο Πολιτιστικός Σύνδεσμος «Η ΑΣΣΙΑ» διοργάνωσε (στον περίβολο του Ιερού Ναού Άποστόλου Ανδρέα στο Πλατύ Αγλαντζιάς) σε συνεργασία με την Κοινοτική Αρχή και τα σωματεία ΕΘΝΙΚΟΣ και ΟΜΟΝΟΙΑ την αντικατοχική - ανθρωπιστική εκδήλωση «ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ - ΑΣΣΙΑ - ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ» με κύριο θέμα τους 83 αγνοούμενους του χωριού μας και το κατεχόμενο χωριό μας.

Μέσα στα πλαίσια της εκδήλωσης έγινε και η παράδοση της εικόνας του Τιμίου Προδρόμου που μετεφέρθη πρόσφατα από το κατεχόμενο χωριό μας, στις εκκλησιαστικές και κοινοτικές αρχές της Άσσιας.

Την επομένη μέρα Παρασκευή βράδυ (29 Αυγούστου) και ώρα 8.00μ.μ. έγινε αγρυπνία προς τιμή του Τιμίου Προδρόμου η οποία διήρκησε μέχρι τις 1.00π.μ. του Σαββάτου.

Από τότε η εικόνα του Τιμίου Προδρόμου βρίσκεται στον Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέα στο Πλατύ Αγλαντζιάς και πιστοί απ' όλη την Κύπρο έρχονται και την προσκυνούν.

 
  

 

Ο έποικος Τούρκος που κατοικεί τώρα στο σπίτι μας, μας διηγήθηκε τη δική του ιστορία.  Στάληκε ως στρατιώτης στην Κύπρο επί καιρώ εισβολής.  Παρέμεινε στο χωριό μας και μετά την εισβολή αφού παντρεύτηκε με τουρκοκύπρια.  Κατοίκησε μαζί της στο σπίτι μας.  Κάποια μέρα ενώ βρισκόταν στα χωράφια και όργωνε, είδε ξαφνικά κάτι να λάμπει από την αντανάκλαση του ήλιου μέσα σ' ένα σωρό χωμάτων και σκουπιδιών.  Πλησίασε και αντίκρισε μέρος μιας τεράστιας εικόνας, η οποία ήταν εν μέρει θαμμένη στα χώματα και ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση.  Δεν την άφησε εκεί, αλλά αντίθετα, την κράτησε και με πολλές δυσκολίες την μετέφερε κρυφά και την έκρυψε μέσα στον αχυρώνα του σπιτιού μας με αποτέλεσμα να μείνει στο σπίτι μας για 29 ολόκληρα χρόνια.

Η επιθυμία μας να μεταφέρουμε την εικόνα στις ελεύθερες περιοχές μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο.  Γνωρίζαμε από πριν ότι επρόκειτο για ένα δύσκολο εγχείρημα λόγω του ενδελεχούς ελέγχου που γίνεται και από τις δύο πλευρές στα οδοφράγματα.  Επίσης, πρόκειται για μια εικόνα ανεκτίμητης αξίας.  Ωστόσο μοναδικό μας μέλημα ήταν να την «απελευθερώσουμε», έτσι ώστε να τοποθετηθεί σε μια εκκλησία στις ελεύθερες περιοχές, εκεί άλλωστε που πρέπει να είναι και η θέση της.  Σημαντική βοήθεια στην όλη προσπάθειά μας μας προσέφερε ένας Τουρκοκύπριος, ο οποίος ήξερε Ελληνικά και συνεπώς μας έκανε μετάφραση και αποτέλεσε το συνδετικό κρίκο μεταξύ εμάς και του έποικου Τούρκου.  Πήγαμε ακόμα μια φορά στο χωριό για να μπορέσουμε να πείσουμε τον Τούρκο έποικο για τις ειλικρινείς μας προθέσεις.

Από την αρχή, μόλις ζητήσαμε την εικόνα από τον έποικο Τούρκο μας υποσχέθηκε να μας την δώσει χωρίς δισταγμό.  Δε ζήτησε ούτε χρήματα, ούτε κανένα άλλο αντάλλαγμα.  Λόγω κάποιων καταστάσεων και προβλημάτων που δημιουργήθηκαν ο Τούρκος αναγκάστηκε τελικά να μεταφέρει την εικόνα σε άλλο χωριό, γιατί είχε δικαιολογημένα φοβηθεί.

Κατά την ημέρα της παράδοσης της εικόνας όταν φτάσαμε στην Άσσια ήταν ήδη αργά το βράδυ.  Εκεί με έκπληξη ακούσαμε ότι ο Τούρκος δεν είχε την εικόνα πλέον στο σπίτι μας, αλλά σε άλλο χωριό και έπρεπε να τον περιμένουμε να την φέρει.  Ο ίδιος δεν μπορούσε να το κάνει για κάποιους δικούς του λόγους και γι' αυτό έστειλε τη γυναίκα του και την κόρη του.  Συμφωνήσαμε να βρεθούμε σε συγκεκριμένο χώρο εκτός του χωριού για να μας παραδώσουν την εικόνα.  Μετά από κάποια προβλήματα και δυσκολίες μας παρέδωσαν τελικά την εικόνα στα χέρια μας.

Άγιε μου τζαι πού να σε κρύψω τωρά...

Εγώ έμεινα άναυδος γιατί πρώτη φορά είδα την εικόνα σε όλο της το μεγαλείο, σε όλες της τις διαστάσεις.  Ήταν πράγματι τεράστια.  Ήταν τυλιγμένη σε μια κουβέρτα.  Μόλις την έπιασα στα χέρια μου, ανατρίχιασα... την προσκύνησα με μεγάλη ευλάβεια και είπα: «Άγιε μου τζαι πού να σε κρύψω τωρά!!»  Δεν υπολόγισα ότι δε θα χωρούσε στο αυτοκίνητο.  Την τοποθέτησα πίσω από τα καθίσματα και τη σκέπασα αλλά ήταν τόσο μεγάλη που και πάλι φαινόταν.  Τους ευχαριστήσαμε και φύγαμε αμέσως βιαστικοί.  Από εκείνη τη στιγμή νιώθαμε ότι η εικόνα είναι δική μας... νιώθαμε πως ο Άγιος μας προστάτευε και μας καθοδηγούσε.  Ούτε μια στιγμή δε φοβηθήκαμε, ούτε καν νιώσαμε ανασφάλεια πως δεν θα τα καταφέρναμε να τη φέρουμε στις ελεύθερες περιοχές.  Ο Άγιος ήταν πραγματικά μαζί μας και στο αυτοκίνητο αλλά και στην ψυχή μας.  Το νιώθαμε, το διαισθανόμαστε, το ξέραμε...

Εκείνη τη νύχτα είχε πάρα πολλή κίνηση.  Όταν φθάσαμε στο οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου περιμέναμε στη σειρά με πολλά άλλα αυτοκίνητα για να περάσουμε στις ελεύθερες περιοχές.  Υπήρχαν δύο ψευδοαστυνομικοί, ο ένας έπαιρνε τα χαρτιά της εισόδου / εξόδου και ο δεύτερος έκανε έλεγχο στα αυτοκίνητα.  Ξεχώρισε απ' όλα τα αυτοκίνητα το δικό μας.  Εμείς είμασταν το πέμπτο αυτοκίνητο στη σειρά.  Μας έγνεψε να βγούμε από τη σειρά που περιμέναμε μαζί με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα, να περάσουμε στη δεξιά πλευρά του δρόμου που ήταν ελεύθερη και να φύγουμε χωρίς κανένα έλεγχο.  Περνώντας από δίπλα τους, έριξαν απλώς μια επιπόλαια ματιά σ' εμάς και το αυτοκίνητο.  Είχαμε στην κυριολεξία τον Άγιο μαζί μας!!!  Σίγουρα ήθελε και ο ίδιος ο Άγιος να έρθει στις ελεύθερες περιοχές.  Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά τη στάση των ψευδοαστυνομικών.  Ο ίδιος ο Τίμιος ο Πρόδρομος προστάτευσε πρώτα εμάς και ταυτόχρονα φώτισε τους ψευδοαστυνομικούς να ενεργήσουν με αυτό τον τρόπο.

Το ίδιο περίπου σκηνικό επαναλήφθηκε και στον έλεγχο του ελληνοκυπριακού σημείου ελέγχου.  Όταν φτάσαμε εκεί, κατέβασαν τον οδηγό του προηγούμενου αυτοκινήτου και έκαναν εξονυχιστικό έλεγχο σε όλο του το αυτοκίνητο.  Σ'εμάς όμως, κατά την ίδια περίεργη σύμπτωση με τον προηγούμενο έλεγχο, ο ελληνοκύπριος, αυτή τη φορά, αστυνομικός μας έγνεψε να περάσουμε και να φύγουμε.  Μας κοίταξε απλώς εξ αποστάσεως και μας άφησε να φύγουμε χωρίς έλεγχο.

Κατά τα μεσάνυκτα φτάσαμε επιτέλους στα σπίτια μας κατασυγκινημένοι, που επιτέλους η επιθυμία μας να φέρουμε την εικόνα του Αγίου στις ελεύθερες περιοχές έγινε πραγματικότητα.  Χωρίς να χάνουμε χρόνο και παρά το προχωρημένο της ώρας καλέσαμε κάποιον ιερέα και έτσι απλά και οικογενειακά με τη χάρη του Κυρίου κάναμε μια μικρή δέηση στον Άγιο μετά από 29 χρόνια.  Ύστερα από καθοδήγηση και συμβουλές ειδικών του κράτους, η εικόνα δόθηκε σε ιερείς της εκκλησίας που με τη σειρά τους την έστειλαν στο Σταυροβούνι για να καθαριστεί.  Έτσι, στις 27 Ιουλίου του 2003 , πρωτοεμφανίστηκε η εικόνα αφού έτυχε καθαρισμού.  Εμείς όταν την είδαμε, μείναμε κατασυγκινημένοι.  Ήταν τόσο λαμπερή που πραγματικά έμοιαζε σαν καινούρια!  Είχαμε ανατριχιάσει...  Η εικόνα ανήκει σε όλο τον κόσμο της Άσσιας σε όλους τους χριστιανούς και σε όλη την Κύπρο.  Η εικόνα βρίσκεται από τότε στον ιερό ναό του Αποστόλου Αντρέα στο Πλατύ Αγλαντζιάς.  Οποιοσδήποτε Ασσιώτης μπορεί να πάει και να προσκυνήσει στη χάρη του.

Από τότε που πήραμε την εικόνα, δε μετέβηκα ποτέ ξανά στις κατεχόμενες περιοχές.  Αυτή η μεγάλη προσπάθεια αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις στη ζωή μου.  Θα μείνει πάντοτε χαραγμένη στη μνήμη μου και ριζωμένη βαθιά στην ψυχή μου.  Πίστεψα στον Άγιο ακόμη περισσότερο.  Φαίνεται θα ήταν και δική του επιθυμία να περάσει στις ελεύθερες περιοχές, να έρθει ξανά σε χριστιανικά χέρια γεγονός που πραγματοποιήθηκε μέσω του δικού του θαύματος...!  Σίγουρα ήταν μαζί μας, μας προστάτευε και μας φώτιζε για να καταφέρουμε να περάσουμε την εικόνα του έτσι απλά και ανεμπόδιστα. Είχαμε τον Άγιο μαζί μας!    

Τον Δεκέμβριο του 2003 το Κοινοτικό Συμβούλιο Άσσιας απέστειλε ευχετήρια κάρτα σ' όλους τους Ασσιώτες στην οποία φαινόταν η εικόνα του Τιμίου Προδρόμου όπως έφτασε στις ελεύθερες περιοχές και πριν καθαριστεί στην Ιερά Μονή Σταυροβουνίου.  Επίσης στην ευχετήρια κάρτα αναφέροντο και τα ακόλουθα:

Ήταν ένας χώρος λατρείας στον κάμπο της Άσσιας. Οι νεότεροι τον ξέραμε μόνο ως τοπωνύμιο: «Προδρόμου».  Το γνωρίζαμε σαν ένα χωράφι με λίγα ελιόδεντρα.  Οι πιο παλιοί, οι παππούδες μας, θυμόντουσαν πως οι δικοί τους παππούδες πήγαιναν σε εκείνο το χωράφι, έζωναν με σεντόνια ένα συγκεκριμένο μέρος του και τελούσαν εκεί θεία λειτουργία.  Από εκείνο το χωράφι ξεκίνησε η εικόνα του Προδρόμου.  Ακολούθησε τους πιστούς που οι πλημμύρες και οι λάσπες τους ανάγκασαν να φύγουν από το πότιμα του Γιαλιά και να θεμελιώσουν το χωριό και τον Άγιο τους στα στεγνά του Τράχωνα.  Εκεί οικοδόμησαν οίκο Θεού και η εικόνα πήρε την θέση της στο δεξιό θρόνο.  Στις αρχές του περασμένου αιώνα η ευλάβεια των πιστών έδωσε στην εικόνα νέα όψη με χρυσό και ασήμι.

Έστεκε εκεί για χρόνια καμάρι, ελπίδα και καταφύγιο των πιστών.  Έβγαινε μόνο για να γιορτάσει με μια λιτανεία τη γιορτή του και να χαρίσει την ευλογία του στους πιστούς που συνωθούνταν στο πέρασμα κάτω από την εικόνα του.

Ήρθαν όμως χρόνια δίσεκτα.  Ήρθε ο πικρός Αύγουστος του '74.  Μαζί με τις ψυχές των μαρτύρων Ασσιωτών που χάθηκαν, χάθηκε και η Αγία Εικόνα.

Τον Αύγουστο του 2003, 29 χρόνια μετά το '74 στις 29 Αυγούστου, οι Ασσιώτες είχαν την ευτυχία να ξαναντικρύσουν τον Άγιο τους.  Η ευλογία του Αγίου και η απαράμιλλη ευψυχία της οικογένειας που στο σπίτι της εμφανίστηκε μετά από τόσα χρόνια η εικόνα συντέλεσε να επιτελεστεί το θαύμα.

Η εικόνα ήρθε κοντά μας.  Ασπαζόμαστε με ευλάβεια το ιερό κειμήλιο και από τα βάθη της ψυχής μας δεόμαστε να αξιωθούμε να την στήσουμε πάλι στο θρόνο της σε μια ελεύθερη Άσσια.