Όταν έγινε η δεύτερη Τουρκική και βάρβαρη προέλευση του εχθρού στην περιοχή της Μεσαορίας, ολόκληρη η οικογένειά μου, την 14^ην Αυγούστου 1974, ημέραν Τετάρτη, βρεθήκαμεν εγκλωβισμένοι στο σπίτι μας στην Άσσια. Ήμουν εγώ, η μητέρα μου, η παπαδιά (η σύζυγός μου), και τα τέσσερα από τα έξι παιδιά μας. Τα δυο μεγάλα μας αγόρια ο Λάκης και Γιώργος, κατάφεραν να ανεβούν πάνω στο αυτοκίνητο του Χρίστου Ντζώρτζου και να φύγουν.

Εμείς δυστυχώς, που δεν είχαμε ούτε αυτοκίνητον, είχαμε μόνο ένα τράκτορ, μάρκας Ζέτορ, 40 αλόγων, για τις δουλειές του περβολιού μας, που όμως και αυτό έμεινε από παταρία, κλειστήκαμε στο σπίτι, κι σκεφτόμαστε όλοι μας, ότι μπήκαμε αμέσως σε μια ατέρμονη κόλαση, χωρίς ελπίδα σωτηρίας.

Στην αρχή νομίσαμε, πως πολύ λίγοι κάτοικοι είχαν απομείνει στο χωριό μας, διότι όταν γυρίζαμε στα γειτονικά σπίτια με την ψυχή στη χούφτα, από τον φόβον των Τούρκων, για νάβρουμε λίγο γάλα να ταΐσουμε το μωρό μας - ο μικρός μας γυιός ήταν τότε δυόμισι μηνών - δεν βλέπαμε κανένα κάτοικο. Όλα τα σπίτια της γειτονιάς μας ήσαν έρημα και λεηλατημένα. Μια αφόρητη δυσοσμία, αναδυόταν από αυτά, ένεκα των βρωμισμένων κρεάτων που υπήρχαν στα σβησμένα ψυγεία.

Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Άσσια πέρασαν πρώτα τα βαρέα οχήματα, δηλαδή τα τάνκς, τα τεθωρακισμένα κλπ. και μετά το πεζικό που περπατούσε με το γνωστό υπερήφανο κι υπεροπτικό βάδισμα των στρατιωτών του Χίτλερ, ως του κόκκινου στρατού των μπολσεβίκων. Απ' όπου περνούσαν έτρεμε κι σειόταν, κυριολεκτικά, ο τόπος. Ήταν η ώρα δυο και τέταρτο, όταν πέρασαν μπροστά από το σπίτι μας. Εμείς, από τον φόβον μας, τρέξαμε πίσω στην μάνδρα, μέσα σε ένα πρωτεινό κι εγκαταλελειμμένο αποχωρητήριο, που είχαμε και κλειστήκαμε εκεί μέσα όλοι, για να μη μας δουν οι Τούρκοι και μας σκοτώσουν. Μαζί με μας μπήκε κι ο σκύλος μας με την ουρά στα σκέλια του, που έτρεμε κι κλαψούριζε, συνέχεια, κι αυτός.

Στην Άσσια, η οικογένεια μου μείναμε εγκλωβισμένοι δέκα μέρες από τις 14 του Αυγούστου μέχρι και τις 23 του ίδιου μήνα. Σ' όλο αυτό το διάστημα υποφέραμε τα πάνδεινα. Φοβόμαστε να μπούμε ακόμα κι μέσα στα δικά μας τα σπίτια. Χιλιάδες, κάθε ώρα, οι πυροβολισμοί. Κάθε λεπτό πεθαίναμε. Οι Τούρκοι, με τους υποκόπανους των όπλων τους, άνοιγαν τις πόρτες κι μπαίνοντας μέσα στα σπίτια μας, άρπαζαν ό,τι πολύτιμο εύρισκαν. Μας πήραν επίσης τα τράκτορ, τις καρότσες, τα αυτοκίνητα και με αυτά φόρτωναν τα ρούχα, τα έπιπλα κι όλα τα οικιακά σκεύη μας.

Ένας Τούρκος από την Αφάνεια - γυιός του Μίστερ, όπως λέγεται -, μαζί με κάποιον άλλο με τα όπλα προτεταμένα, μου πήραν όλα μου τα χρήματα, κάπου 60-70 λίρες, που είχα στην τζέπη μου. Θυμάμαι επίσης κάποιον άλλον Τουρκοκύπριον, από το Στρογγυλό, πήρε το παντελόνι μου - ένα χακί, που φορούσα στο περβόλι - και το φόρεσε πάνω από το δικό του. Οι Τούρκοι και Τούρκισσες, όταν έμπαιναν λεηλατώντας, στα σπίτια μας, δεν άνοιγαν τα παράθυρα που έβλεπαν στον δρόμο, αλλά μόνο τα εσωτερικά, αυτά που έβλεπαν στην αυλή κι μιλούσαν όλοι τους Ελληνικά, δηλαδή σπασμένα Κυπριακά. Την πρώτην ημέραν που ήρθαν, την 14^η Αυγούστου, γύρω στις 4 το απόγευμα, ακούσαμε καμιά σαρανταριά άτομα, άνδρες, να φωνάζουν όπως τα δαμάλια που τα σφάζουν, ενώ συγχρόνως ακούγονταν τα κτυπήματα που τους έδιναν.