Αποχαιρετιστήριος Λόγος του Τζιώρτζιη Δημητριάδη προς τον πατέρα του Δημήτρη Σ. Δημητριάδη

Αγαπημένε μας Πατέρα,
μαζευτήκαμε σήμερα εδώ μετά από 40 χρόνια για να σε αποχαιρετήσουμε για το αιώνιο σου ταξίδι. Ένα ταξίδι το οποίο είχε διεγραφεί παρά τη θέληση και δύναμη σου. Άλλοι είχαν αποφασίσει δυστυχώς για τη μοίρα σου και τη τύχη σου στη ζωή.

Βρισκόμαστε στην εκκλησία αυτή όπου είχες τελέσει το γάμο σου το 1968 με τη μητέρα μας ,όλη η οικογένεια σου, η σύζυγος ,τα παιδιά σου, η αδελφή σου, τα εγγόνια σου που δεν έχεις χαρεί, συγγενείς, φίλοι για να κηδέψουμε τα ταυτοποιημένα οστά σου σύμφωνα με το τι ορίζει η ορθόδοξη θρησκεία μας.

Πατέρας. Εύκολη λέξη να την πει και να απευθυνθεί κάποιος. Δύσκολη για μένα να την αρθρώσω μετά από 40 χρόνια.  Σκληρό για μένα και τα αδέλφια μου να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε την έννοια και σημασία αυτής της λέξης .Έννοια την οποία είχαμε ανάγκη αλλά μας έλειπε όλα αυτά τα χρόνια.

40 χρόνια ατέλειωτα, δύσκολα.40 χρόνια πόνου, αγωνίας, πικρίας, θλίψης, υπομονής και καρτερίας. 40 χρόνια προσμονής για να ακούσουμε κάτι, κάποια νέα πληροφορία για το που βρισκόσουν, με ποιους ήσουν εάν ζούσες ή όχι. Μάταια όμως.

Τα λόγια φτωχά, οι λέξεις λίγες να περιγράψουν όλα αυτά που έχουμε περάσει τα χρόνια που ήσουν μακριά μας. Η θλίψη ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μας αφού πάντοτε αναπολούσαμε τη μορφή σου και επιζητούσαμε την παρουσία σου.

Παρά την απουσία σου νιώθαμε όμως ότι νοερά ήσουν πάντα δίπλα μας. Αυτό το φρόντιζε με κάθε τρόπο η σύζυγος σου και μητέρα μας Χαραλαμπία αφού μέσα από τις φωτογραφίες και τις αφηγήσεις της πάντοτε, από μικρά παιδιά που ήμασταν, να κρατά άσβεστη την παρουσία σου.

Στην κοπή της βασιλόπιττας κάθε πρωτοχρονιά στο σπίτι μας το κομμάτι του πατέρα του σπιτιού έμενε ξέχωρα να σε περιμένει.

Ακόμη τις νύχτες, όταν ήμασταν μικροί, και πηγαίναμε όλοι για ύπνο η μητέρα μας ερχόταν και σταύρωνε όλους τα προσκέφαλα μας και παρακαλούσε το Χριστό και την Παναγία για να έρθεις πίσω κοντά μας.

Τα έξι σου εγγόνια μέσα από τις αφηγήσεις και ιστορίες της γιαγιάς τους σε έχουν αγαπήσει χωρίς να σε γνωρίσουν.

Εμείς τα παιδιά σου, σου οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ανεκτίμητη κληρονομιά που μας άφησες. Την κληρονομιά του ονόματος "Δημήτρης Παριζιάνας" που με οτιδήποτε άλλο υλικό αγαθό δεν μπορεί να αντικατασταθεί.

Μέσα από τα χρόνια κοινωνικής και επαγγελματικής μας συναναστροφής γνωρίζοντας αρκετό κόσμο, γνωρίσαμε ανθρώπους που έζησαν, δούλεψαν, διασκέδασαν μαζί σου. Η πρώτη αντίδραση όλων όταν λέγαμε ποιοι είμαστε ήταν  "μα είσαι γιος του Παριζιάνα" αρχίζοντας μετέπειτα με βουρκωμένα μάτια να μας εξιστορούν ιστορίες και θύμησες και να επαινούν τον άνθρωπο Δημήτρη Παριζιάνα ως ένα θαυμάσιο, ευχάριστο, εργατικό, τίμιο, εύθυμο, λεβέντη, αξιοπρεπή άνδρα που δεν φειδόταν ούτε χρημάτων ούτε υλικών αγαθών για οποιοδήποτε χρειαζόταν τη βοήθεια του.

Νιώθουμε υπερήφανοι για την κληρονομιά που μας άφησες αλλά ταυτόχρονα νιώθουμε και χρέος να συνεχίσουμε την παράδοση του ονόματος σου στην κοινωνία με σεμνότητα και ταπεινότητα.

Οι σκέψεις πολλές. Τα ερωτήματα βασανιστικά και αναπάντητα. Ποιοί σε πήραν; Γιατί σε πήραν; Πού σε πήραν; Ποιοι σε δολοφόνησαν, που και πως, τι τους έκανες για να σε πιάσουν;

Ερωτήματα που δυστυχώς θα παραμείνουν αναπάντητα αφού και χθες με την παραλαβή μέρος των λειψάνων σου και του πιστοποιητικού θανάτου έμειναν αδιευκρίνιστα.

40 χρόνια εκμετάλλευσης του πόνου των συγγενών των Αγνοουμένων μέσω μιας καλοστημένης συμπαιγνίας.

Η ταυτοποίηση των οστών σου έδωσε εν μέρει ένα τέλος στην αγωνία, προσμονή και προσδοκία μας.

Δεν θα σταματήσουμε όμως αλλά θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να μάθουμε όλη την αλήθεια για τη δικαίωση της ψυχής σου.

Θα είσαι πάντοτε μαζί μας, κοντά μας όπως και τόσα χρόνια. Θα σε σκεφτόμαστε δεν θα σε λησμονήσουμε ποτέ.

Στο καλό Δημήτρη Παριζιάνα
Στο καλό Πατέρα μας.

Δημήτρης Συμεών Δημητριάδης (Παριζιάνας)

του Γιάννου Δημητρίου

Τελέστηκε το Σάββατο, 1 Νοεμβρίου 2014 από τον Ιερό Ναό Αγίου Σάββα στη Λευκωσία η κηδεία του αγνοουμένου της τουρκικής εισβολής από το 1974 Δημήτρη Σ. Δημητριάδη (Παριζιάνα) από την Δευτερά και κάτοικο Λευκωσίας, τα οστά του οποίου ανεβρέθηκαν στον ομαδικό τάφο στην περιοχή Ορνίθι στο χωριό Αφάνεια και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA.  Ο Δημήτρης Δημητριάδης συγκαταλέγεται ανάμεσα στους 70 αμάχους πολίτες που συνελήφθηκαν στην Άσσια την 21 Αυγούστου 1974 δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από Τούρκους στρατιώτες στην περιοχή Ορνίθι.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης, 56 ετών τότε, ζαχαροπλάστης στο επάγγελμα που διατηρούσε το ζαχαροπλαστείο «Παριζιάνα» εντός των τειχών πόλη της Λευκωσίας, την 19η Ιουλίου 1974 έφθασε μαζί με τη σύζυγο του Χαραλαμπία και τα τρία του παιδιά στην Άσσια όπου βρήκε καταφύγιο και φιλοξενία στο σπίτι του πεθερού του.

Την 14ην Αυγούστου, γύρω στις 1:45 - 2:00 μ.μ. τα Τουρκικά στρατεύματα κατέλαβαν την Άσσια χωρίς καμία αντίσταση αφού δεν υπήρχαν ομάδες της εθνοφρουράς στην περιοχή.  Υπολογίζεται ότι ένας αριθμός γύρω στους 1000 ανθρώπους (δεν είναι γνωστός με ακρίβεια) εγκλωβίστηκαν στο χωριό και μαζί και ο Δημήτρης Δημητριάδης και η οικογένεια του.

Την ίδια μέρα ο Δημήτρης Δημητριάδης συνελήφθηκε από ένοπλους Τούρκους στρατιώτες και μεταφέρθηκε πεζός μαζί με άλλους συλληφθέντες σε σπίτι της οικογένειας Κουταλιανού στο νοτιοανατολικό άκρο του χωριού, όπου λειτούργησε ως χώρος προσωρινής κράτησης για δεκάδες άνδρες από την Άσσια και άλλα χωριά.  70  περίπου αιχμάλωτοι παρέμειναν υπό φρούρηση από ένοπλους Τούρκους στρατιώτες και Τ/Κ στο εν λόγω σπίτι για τρεις μέρες.

Την 17ην Αυγούστου όλοι οι κρατούμενοι που βρίσκονταν στο σπίτι της οικογένειας Κουταλιανού φορτώθηκαν σε φορτηγά και μεταφέρθηκαν αργά το βράδυ στο Γκαράζ Παυλίδη στη Λευκωσία.  Εκεί έγινε διαχωρισμός των αιχμαλώτων σε δύο ομάδες.  Το πρωί της επόμενης μέρας, 18ην Αυγούστου 1974, όλοι οι αιχμάλωτοι που ήταν πάνω των 50 ετών, μαζί και ο Δημήτρης Δημητριάδης, μεταφέρθηκαν και πάλι στην Άσσια και αφέθηκαν να επιστρέψουν στις οικογένειες τους.

Την 21ην Αυγούστου 1974, Τούρκοι στρατιώτες συνοδευόμενοι από ένοπλους Τ/Κ  συνέλαβαν εκ νέου τον Δημήτρη Δημητριάδη και όλα τα γυναικόπαιδα που βρίσκονταν στο σπίτι εκείνη τη στιγμή και τους οδήγησαν στην πλατεία του Ιωάννου Προδρόμου (πάνω ενορία Άσσιας).  Εκεί όλοι οι άνδρες και νέοι  κρατήθηκαν στα καφενεία του χωριού, ενώ τα γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν στην κάτω ενορία (ανατολικό μέρος) όπου κρατήθηκαν σε μεγάλες ομάδες σε σπίτια.
Αφού έδεσαν τα χέρια όλων των συλληφθέντων αμάχων πολιτών, που σύμφωνα με μαρτυρίες αριθμούσαν 107, τους μετέφεραν Τούρκοι στρατιώτες με τρία στρατιωτικά οχήματα στο χωριό Αγιά όπου τους κατέβασαν και έμειναν καθισμένοι για περίπου τρεις ώρες.  Ακολούθως τους μετέφεραν στο Γκαράζ Παυλίδη όπου έγινε διαλογή από τον εκεί Τουρκοκύπριο υπεύθυνο Αλί Ριζά.  Συνολικά 37 άτομα, όλοι κάτω των 50 ετών, διατάχθηκαν να κατέβουν από τα φορτηγά  ενώ δόθηκε διαταγή οι υπόλοιποι 70 να επιστρέψουν.  Ο Δημήτρης Δημητριάδης ήταν μεταξύ των 70 αμάχων που οδηγήθηκαν σε άγνωστη κατεύθυνση με την συνοδεία Τούρκων στρατιωτών.

Οι εκταφές που έγιναν στην περιοχή Ορνίθι το 2009 έφεραν στο φως το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου εναντίων αμάχων πολιτών που διέπραξε ο Τουρκικός στρατός το 1974.  Οι 70 άμαχοι πολίτες δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ και ρίχτηκαν σε δύο πηγάδια.  Όπως είναι γνωστό, οι ομαδικοί τάφοι είχαν παλαιότερα ανοιχθεί με τη χρήση βαρέων μηχανημάτων σε μία οργανωμένη επιχείρηση μετακίνησης και εξαφάνισης των μαρτυρικών οστών των δολοφονηθέντων, που στόχο είχε να εξαφανίσει τα αίτια θανάτου του ομαδικού αυτού εγκλήματος.  Τα ευρήματα έφεραν στο φως εφτά ολοκληρωμένα ή σχεδόν ολοκληρωμένα λείψανα και ένα μεγάλο αριθμό μικρών τεμαχίων ή θραύσματα οστών που αποδίδονται σύμφωνα με τις τελευταίες ανθρωπολογικές μελέτες και εκτιμήσεις σε 61 ανθρώπους.

Επικήδειος Ομιλία Κοινοτάρχη Άσσιας Γεώργιου Ιωάννου στην κηδεία του αγνοούμενου της Τουρκικής εισβολής Δημήτρη Σ. Δημητριάδη

Σαράντα χρόνια αγωνίας, σαράντα χρόνια προσμονής, σαράντα χρόνια πόνου και μιας κάποιας έστω Προσφωνήσεις αμυδρής ελπίδας. Σαράντα χρόνια μαρτυρίου και ένα τέλος εν πολλοίς αναμενόμενο. Σήμερα συντελείται η τελική πράξη. Σήμερα με την καρδιά πλημμυρισμένη από αισθήματα που ξυπνούν οι μνήμες της μαρτυρικής γενέτειράς μας κλείνουμε ακόμη μια σελίδα της αιματόβρεκτης συμφοράς που χτύπησε την Άσσια το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 1974. Κηδεύουμε σήμερα με κάθε ευλάβεια τα μαρτυρικά λείψανα ενός ακόμη θύματος της τουρκικής θηριωδίας και βαρβαρότητας. Επιτελούμε ένα καθήκον προς έναν συνάνθρωπό μας, κηδεύοντας σύμφωνα με τα ορθόδοξα ταφικά έθιμά μας ότι απέμεινε από τον Δημήτρη.

Ο Δημήτρης Παριζιάνας ήταν γνωστός από το ιδιωτικό του ζαχαροπλαστείο. Δεν ήταν γέννημα ούτε θρέμμα της Άσσιας. Νυμφεύθηκε την Ασσιώτισσα Χαραλαμπία «Χαμπού» του Ντζώρτζου και ένωσε την τύχη του μαζί της, μαζί με την τύχη της Άσσιας. Συνελήφθη μαζί με άλλους Ασσιώτες και οδηγήθηκε στον γνωστό χώρο συγκέντρωσης αιχμαλώτων, το γκαράζ Παυλίδη. Δεν κρατήθηκε εκεί αλλά μαζί με δεκάδες Ασσιώτες και άλλους που είχαν αναζητήσει καταφύγιο στην Άσσια, φορτώθηκαν σε φορτηγά για να επιστρέψουν στο χωριό, εφόσον θεωρήθηκαν άμαχοι. Δεν οδηγήθηκαν όμως στο χωριό και στις οικογένειές τους, αλλά στον τόπο της θυσίας. Εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από Τούρκους στρατιώτες ύστερα από διαταγές Τούρκου αξιωματικού. Έγκλημά τους; Ήταν Έλληνες. Ήταν Χριστιανοί. Αυτή και μόνον η ιδιότητά τους ήταν αρκετή για να χάσουν τη ζωή τους. Θυσιάστηκαν, τάφηκαν σε ομαδικό τάφο, αλλά ούτε τα λείψανά τους δεν σεβάστηκαν οι βάρβαροι. Τα βεβήλωσαν, τα κατέστρεψαν, προσπάθησαν να τα εξαφανίσουν, πιστεύοντας ότι ήταν δυνατόν να εξαφανίσουν και να διαγράψουν και τις ενοχές τους. Επιρρίπτουμε ευθύνες στον επίσημο ένοχο που δεν είναι άλλος από τον τουρκικό στρατό, που δεν είναι άλλος από την Τουρκία.

Απευθύνομαι προς τη σεβαστή σου σύζυγο αείμνηστε Δημήτρη, που στάθηκε πιστή, αλύγιστη και αποτελεσματική ως μάνα και πατέρας ταυτόχρονα και ανάστησε και καμαρώνει σήμερα τα βλαστάρια σας, τον Σίμο, τον Τζώρτζη και τον Ρένο, που ως γνήσιοι Ασσιώτες πολλά πρόσφεραν και προσφέρουν στην εξυπηρέτηση της μνήμης της Άσσιας. Ως Ασσιώτες και ως άνθρωποι  τιμούμε και  εκφράζουμε τη βαθιά εκτίμησή μας για την οικογένεια του Δημήτρη Παριζιάνα. Υποσχόμαστε ότι δεν θα φείδουμε κόπων και προσπαθειών για τη διακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων της Άσσιας και την προσαγωγή των ενόχων ενώπιον της διεθνούς δικαιοσύνης.

Περνούμε δύσκολες μέρες. Περάσαμε και χειρότερες. Είναι πολλές οι πίκρες που ζήσαμε, αμέτρητες οι απογοητεύσεις. Στεκόμαστε όμως όρθιοι και πιστοί στη μνήμη των ανθρώπων μας. Πιστοί στη μνήμη της Άσσιας που ουδέποτε θα ξεχάσουμε. Κάθε αγνοούμενος που κηδεύουμε είναι και μια φλόγα που καίει τα σωθικά μας και μας φωνάζει: «Ασσιώτες μην δειλιάσετε, Ασσιώτες μην απελπίζεστε. Η Άσσια ζει και μας περιμένει». Αιωνία σου η μνήμη αδελφέ μας.

Σημείωση:  Στον επίσημο κατάλογο των αγνοουμένων, ο Δημήτρης Σ. Δημητριάδης  συμπεριλαμβάνεται στους τριάντα περίπου αγνοούμενους με καταγωγή από άλλα χωριά που εξαφανίστηκαν στην Άσσια.  Εμείς σαν Ασσιώτες πάντοτε τον συμπεριλαμβάνουμε στον κατάλογο των Ασσιωτών καθότι ήταν νυμφευμένος με συγχωριανή μας και συνελήφθηκε ενώ ήταν στο χωριό μας.

Πατήστε εδώ να δείτε φωτογραφείς από την κηδεία του Δημήτρη Σ. Δημητριάδη (Παριζιάνα)

Καταχωρημένα άρθρα που αφορούν τον Δημήτρη Δημητριάδη (Παριζιάνα):

1. Μαζική Δολοφονία 70 Αμάχων (Ασσιωτών και Άλλων) στο Ορνίθι

2. Ψάχνοντας τα Χαμένα Οστά των Αγνοουμένων της Άσσιας

3. Ορνίθι - Ο τόπος του Τουρκικού εγκλήματος εναντίων των 70 αμάχων αγνοουμένων της Άσσιας

4. Οι χαμένες ψυχές της Μεσαορίας

5. Κηδεία του Αγνοούμενου της Τουρκικής Εισβολής Δημήτρη Συμεών Δημητριάδη (Παριζιάνας) (30-10-2014)