Το πιο κάτω είναι απόσπασμα από το βιβλίο της Sevgul Uludag "Τα στρείδια που έχασαν το μαργαριτάρι τους"

Πήγα να γνωρίσω τον Χριστόφορο Σκαρπάρη και το Γιάννο Δημητρίου του Πολιτιστικού Συνδέσμου της Άσσιας. Ο Γιάννος ήταν μόνο έντεκα χρονών και ο Χριστόφορος μόλις δεκαπέντε. Αφηγούνται τις εμπειρίες τους, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού κι ενός νέου. Ο Γιάννος μεταβαίνει αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες για δυο χρόνια κι εκεί γράφει μιαν έκθεση για το σχολείο. Η δασκάλα του Έντνα Μέρφι συγκλονίζεται τόσο που την κρατά για αρκετά χρόνια. Όταν ο Γιάννος πηγαίνει ξανά στην Αμερική για πανεπιστημιακές σπουδές, του τη δίνει πίσω. Η έκθεση είναι γραμμένη τις αρχές του 1975 όταν ο Γιάννος ήταν 12 χρονών. Η δασκάλα του Έντνα Μέρφι είχε υποβάλει στους μαθητές της ερώτηση: «Ποιο ήταν το πιο σημαντικό γεγονός στη ζωή σας;»

Η Μαρτυρία σε ελεύθερη μετάφραση όπως έγινε για σκοπούς του βιβλίου

«Το σημαντικό γεγονός στη ζωή μου ήταν όταν μας έπιασαν οι Τούρκοι. Μας κρατούσαν για 14 ημέρες. Να πώς συνέβη: Ήταν 14 Αυγούστου 1974, ημέρα Τετάρτη 1.45μ.μ. Η οικογένειά μου και εγώ βρισκόμασταν στο σπίτι της θείας μου όταν ακούσαμε πυροβολισμούς. Ο αδελφός μου βγήκε έξω να δει τι συνέβαινε. Ακούσαμε επίσης κορναρίσματα και κόσμο να φωνάζει. Ήρθε τότε ο θείος μου με το αυτοκίνητό του και μας είπε ότι έπρεπε να φύγουμε. Πήγαμε στο αυτοκίνητο αλλά δεν μπορούσαμε να φύγουμε διότι εμπόδιζαν δύο άλλα αυτοκίνητα - ένα μπροστά μας και το άλλο πίσω. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και πήγαμε σ' ένα παλιό σπίτι. Σ' αυτό το σπίτι βρίσκονταν 26 άνθρωποι και το μέγεθος του δωματίου περίπου το 1/4 της τάξης μας. Μείναμε εκεί για μέρες, είχαμε ελάχιστο για να φάμε και πίναμε νερό από το πηγάδι. Την τέταρτη μέρα φύγαμε από εκείνο το σπίτι και πήγαμε στο σπίτι της θείας της μητέρας μου. Εκεί είχαμε περισσότερο φαγητό.

Μείναμε εκεί για πέντε μέρες. Κάθε μέρα έρχονταν οι Τούρκοι στρατιώτες με τα όπλα φωνάζοντας και κλωτσώντας τις πόρτες. Την πέμπτη μέρα έσπασαν την πόρτα και μας είπαν να βγούμε έξω. Ήμουν ξυπόλυτος γι' αυτό πήγα να πάρω τα παπούτσια μου, αλλά ο Τούρκος στρατιώτης με σημάδεψε με το όπλο και έτσι βγήκα έξω ξυπόλυτος. Αρχίσαμε να περπατούμε με τους πάνοπλους στρατιώτες μπροστά και πίσω. Ο δρόμος ήταν γεμάτος σπασμένα γυαλιά. Καθώς περπατούσαμε, είδαμε ένα αυτοκίνητο στο δρόμο που ήταν ισοπεδωμένο γιατί πέρασε από πάνω του ένα τουρκικό τανκ. Περπατήσαμε για λίγο μέχρι που μας πήραν σε μια γειτονιά στο ανατολικό μέρος του χωριού.

Μας πήραν σ' ένα σπίτι όπου βρίσκονταν 60 άτομα. Περάσαμε πολύ δύσκολα και φοβόμασταν σε αυτό το σπίτι. Δεν είχαμε σχεδόν τίποτα για να φάμε. Στο σπίτι αυτό ήταν μόνο γυναίκες και παιδιά. Τους άντρες τους είχαν όλους συλλάβει άσχετα από το πόσο ηλικιωμένοι ήταν. Είχαν συλλάβει και τον παππού μου. Το χωριό άρχισε να βρομά διότι αυτοί τους οποίους είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι ήταν άταφοι. Μια μέρα ήρθε στο χωριό ένας Τούρκος γιατρός και μας είπε ότι έπρεπε να φύγουμε όλοι διότι ο αέρας ήταν μολυσμένος. Έτσι οι Τούρκοι αποφάσισαν να μας αφήσουν να φύγουμε. Το βράδυ όμως πριν από την ημέρα που θα φεύγαμε κάποιοι άντρες δραπέτευσαν από τη φυλακή. Οι Τούρκοι θύμωσαν και δεν μας άφησαν να φύγουμε. Άρχισαν να τιμωρούν τους άλλους αιχμαλώτους, χτυπώντας και κλωτσώντας τους. Εμείς περιμέναμε ακόμα μια μέρα και μετά ακόμα μια. Η ατμόσφαιρα ήταν τρομερή. Μύριζε πολύ άσχημα και αναγκαζόμασταν να κλείνουμε το στόμα και τη μύτη με μαντήλια για να μην αναπνέουμε το μολυσμένο αέρα. Τη 14^η μέρα έφεραν λεωφορεία και μπήκαμε όλοι μέσα. Ο κόσμος έφευγε από το χωριό, αφήνοντας πίσω τα πάντα, τα σπίτια μας, αυτοκίνητα, έπιπλα, αγροκτήματα, εργοστάσια και όλα όσα είχαν. Ένας απ' αυτούς ήμουν εγώ με την οικογένειά μου. Αφήσαμε πίσω όλα όσα είχαμε. Όταν μας άφησαν ελεύθερους, μείναμε στην Κύπρο τέσσερις μήνες κι ύστερα ήρθαμε στης Ην. Πολιτείες».

Πηγή: Τα Στρείδια που έχασαν το μαργαριτάρι τους, Sevgul Uludag μαζί με ΙΚΜΕ και BILAN, Λευκωσία 2005.