Τα τουρκικά αεροπλάνα, εντελώς ανενόχλητα και πετώντας σε πολύ χαμηλό ύψος έριξαν βόμβες, ναπάλμ και πολυβόλησαν το χωριό.?  Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου που τα αεροπλάνα, τη στιγμή που έκαναν τις βυθίσεις , εκτός από το θόρυβο των μηχανών τους, έκαναν και ένα δαιμονισμένο θόρυβο που ακούγονταν όπως οι σειρήνες.?  Αυτός ο χαρακτηριστικός?  θόρυβος πολλαπλασίαζε το φόβο.

Αμέσως μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς και τους πολυβολισμούς, οι κάτοικοι άρχισαν να συνειδητοποιούν την πραγματικότητα και να μαζεύονται σε μεγάλες ομάδες σε σπίτια.?  Όλη η δική μας οικογένεια μαζεύτηκε στο σπίτι της γιαγιάς και της θείας.?  Εξ' αιτίας των βομβαρδισμών καλυφτήκαμε σε όσο το δυνατό πιο ασφαλή μέρη του σπιτιού και ακούγαμε τα δελτία ειδήσεων.?  Γύρω στις 1:45 μμ, λίγα λεπτά μετά το δελτίο ειδήσεων ακούσαμε ξαφνικά θόρυβο από αυτοκίνητα και πυροβολισμούς.?  Ταυτόχρονα ακούσαμε κόρνες αυτοκινήτων να κορνάρουν δαιμονισμένα και τον θείο μου να μας φωνάζει, οπότε βγήκαμε στο δρόμο για να δούμε τι συνέβαινε.?  Το σπίτι του θείου βρισκόταν στην δυτική πλευρά του χωριού και είδε από κάποια απόσταση τα τουρκικά άρματα να κινούνται προς το χωριό πυροβολώντας, καθώς και άλλους ελληνοκύπριους που έφευγαν από το γειτονικό χωριό Αφάνεια.?  Μετά από προτροπή του θείου, τρέξαμε στα αυτοκίνητα, όμως το πανδαιμόνιο και η σύγχυση ήταν τόσο μεγάλη που πριν προλάβουμε να απομακρυνθούμε εγκλωβιστήκαμε σε μια πάροδο μέσα στο χωριό.

Εκείνη τη στιγμή τα άρματα βρίσκονταν 150-200 μέτρα μακριά μας πυροβολώντας αδιάκριτα.?  Οι σφαίρες περνούσαν κατά χιλιάδες πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ εμείς βρισκόμαστε παγιδευμένοι σε ένα στενό δρομάκι.?  Μετά από μερικά δευτερόλεπτα είδαμε και τα πρώτα άρματα να περνούν σε απόσταση 6-7 μέτρων από εμάς και να προελαύνουν εντελώς ανενόχλητα.?  Εκεί, μέσα στον πανικό και τη σύγχυση, χάσαμε επαφή με τη μισή από την οικογένεια.?  Ένα πράγμα το οποίο είδα και θα το θυμάμαι για πάντα, είναι ότι ένα από τα άρματα που ακολουθούσαν, στο πέρασμα του κατάστρεφε τους πυλώνες?  της ηλεκτρικής.

Σύμφωνα με αναφορές και μαρτυρίες κατοίκων της Αφάνειας, στα πρώτα τουρκικά άρματα υπήρχαν Ελληνικές σημαίες.?  Πιθανόν οι Τούρκοι να τις έβαλαν σκόπιμα για παραπλάνηση.

Στο τέρμα της παρόδου στην οποία είχαμε εγκλωβιστεί βρισκόταν το σπίτι της πρώτης ξαδέλφης του πατέρα μου, Ελένης Χάπα, που ζούσε με την γριά και βαριά άρρωστη μητέρα της.?  Εκεί μαζευτήκαμε συνολικά 26 άτομα.?  Ο πατέρας μου εκείνη την περίοδο απουσίαζε στο εξωτερικό.?  Από το πολύ στενό οικογενειακό μας περιβάλλον, μαζί μου ήταν η μητέρα μου και τα τέσσερα μου αδέλφια. ? 

Η θεία Ελένη μας προσκάλεσε όλους να μπούμε μέσα και αμπάρωσε την βαριά ξύλινη πόρτα του σπιτιού, που απ' έξω έμοιαζε με μάντρα των ζώων.?  Κάθε λεπτό που περνούσε σ' εκείνο το σπίτι έμοιαζε με ένα αιώνα.?  Δεν μπορώ με λόγια να περιγράψω το φόβο που νιώσαμε.?  Το απόγευμα της ίδιας μέρας συνέβη κάτι συγκλονιστικό.?  Μέσα στον πανικό που επικρατούσε μαζί μας παρέμεινε χωρίς τη μητέρα της μια ξαδέλφη μου που εκείνη την περίοδο ήτανε μόλις μερικών μηνών, ήτανε η πιο μικρή εκείνης της ομάδας ανθρώπων.?  Σε κάποια στιγμή που το παιδάκι έκλαιγε ασταμάτητα, ακούσαμε κουβέντες και αντιληφθήκαμε την παρουσία τούρκων στρατιωτών στη περιοχή γύρω από το σπίτι που είμαστε κρυμμένοι.?  Τότε η μητέρα μου έβαλε το χέρι της στο στόμα του μωρού για να μην ακούγεται το κλάμα, οπότε λιποθύμησε. Όλοι μας παγώσαμε από το φόβο μήπως η μητέρα μου το είχε πνίξει στην προσπάθειά της να το φιμώσει.?  Ευτυχώς, μετά από μεγάλες προσπάθειες, το μωρό συνήλθε ύστερα από μερικά λεπτά.?  Τις τρεις μέρες που μείναμε σε εκείνο το σπίτι, κανένας από τους μεγάλους δεν έκλεισε μάτι, ενώ τα λιγοστά τρόφιμα εξαντλήθηκαν από την πρώτη κιόλας μέρα.?  Το μόνο πράγμα που είχαμε ήταν ευτυχώς το νερό το οποίο παίρναμε από το πηγάδι το οποίο υπήρχε στην αυλή, το οποίο όμως ήταν ακατάλληλο για πόση.

Λόγω της έλλειψης φαγητού, την τέταρτη μέρα, πολύ νωρίς το πρωί αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε το σπίτι.?  Χωρίς να μας αντιληφθούν οι Τούρκοι μετακινηθήκαμε σε άλλο συγγενικό μας σπίτι το οποίο βρισκόταν γύρω στα 200 μέτρα μακριά.?  Εκεί συναντηθήκαμε με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μας.

Την τέταρτη μέρα ουσιαστικά εγώ και η οικογένεια μου ήρθαμε σ' επαφή με τα κατοχικά στρατεύματα.?  Έκαναν έρευνες από σπίτι σε σπίτι, ψάχνοντας βασικά για στρατιώτες και ειδικότερα για Ελλαδίτες.?  Μια από εκείνες τις μέρες είδα τραυματία και το λαϊκό μας ζωγράφο Μιχαήλ Χρ. Κκάσιαλο με τον οποίο μέναμε μαζί για δυο μέρες.?  Οι Τούρκοι όπως μας είπε, μπήκαν στο σπίτι του, τον λήστεψαν και έφυγαν χωρίς αρχικά να τον κτυπήσουν.?  Επέστρεψαν όμως αργότερα άλλοι και του ζήτησαν πάλι χρήματα.?  Όταν οι Τούρκοι δεν βρήκαν τίποτα άλλο να του πάρουν, τον κτύπησαν στον ώμο και στο πόδι με αποτέλεσμα να του προκαλέσουν πολύ σοβαρά τραύματα. Τότε ο Κάσιαλος ήταν 89 χρονών.?  Φαινόταν πολύ καταπονημένος και στις 30 Αυγούστου λίγες μέρες μετά την βίαιη εκδίωξη μας από το χωριό απεβίωσε στη Λάρνακα.

Όλες εκείνες τις μέρες, βλέπαμε Τ/Κ άντρες και γυναίκες να έρχονται στο χωριό, να λεηλατούν και να κλέβουν.?  Πολλές φορές φόρτωναν στις δικές μας καρότσες τα κλοπιμαία και έφευγαν για να επανέλθουν ξανά για να συνεχίσουν τις λεηλασίες.?  Πάντοτε οι Τ/Κ συνοδεύονταν με τουλάχιστο ένα Τούρκο στρατιώτη.?  Τελικά δεν άφησαν τίποτα στο χωριό.?  Μέσα στα πιο πολλά σπίτια δεν είχε απομείνει τίποτα.

Πρέπει να αναφέρω ότι μερικοί από τους Τ/Κ προσπάθησαν να μας καθησυχάσουν, χωρίς όμως να είναι σε θέση να πράξουν και πολλά.?  Κάποιοι Τ/Κ από το γειτονικό χωριό Αφάνεια, που γνώριζαν το παππού μου και διατηρούσαν φιλικές σχέσεις μαζί του και συνόδευαν τα τούρκικα στρατεύματα κατά τη διάρκεια των ερευνών, του είπαν να μην φοβάται και ότι δεν θα πείραζε κανένας την οικογένεια του.?  Παρόλα αυτά σήμερα ο παππούς μου είναι αγνοούμενος.?  Απόδειξη ότι η καλή διάθεση από συγκεκριμένους ανθρώπους δεν ήταν δυνατό να αποτελέσει εγγύηση για την ασφάλεια κανενός.

Ενώ οι έρευνες στα σπίτια ήταν καθημερινές και ο φόβος μας πολύ μεγάλος παραμείναμε στο σπίτι της θείας της μητέρας μου με την υπόλοιπη οικογένεια μέχρι την 21ην Αυγούστου 1974.?  Εκείνη τη μέρα, ξαφνικά Τούρκοι στρατιώτες παραβίασαν την πόρτα του σπιτιού και όρμησαν μέσα και με άγριες φωνές μας έδειχναν με τα όπλα προς την πόρτα.?  Ήμουν ξυπόλυτος και?  έσκυψα να βάλω τις παντόφλες μου.?  Ένας τούρκος στρατιώτης με σημάδεψε με το όπλο και μου έγνεψε να βγω έξω, οπότε τις άφησα κάτω και ακολούθησα τους υπόλοιπους έξω στο δρόμο.