Μετά το 1950 τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο και η ζωή του κηπουρού έγινε πιο ανθρώπινη.  Τα αλακάτια αντικαταστάθηκαν με μηχανές, το ξύλινο και σιδερένιο αλέτρι με τρακτέρ, το πότισμα με διασωλήνωση του νερού και τεχνητή βροχή, οι τιμές έγιναν πιο αμειπτικές και η διάθεση πιο εύκολη.  Τα διάφορα φυτοφάρμακα καταπολεμούσαν αποτελεσματικά τις διάφορες ασθένειες και βοηθούσαν τη βελτίωση της παραγωγής.  Η χρηματοδότηση γινόταν μέσω της Συνεργατικής Πιστωτικής Τράπεζας του χωριού και γενικά αυξήθηκε το εισόδημα των κηπουρών.  Τα τελευταία χρόνια έγιναν αρκετά περιβόλια στην περιοχή του Κάμπου και καλλιεργούσαν τριφύλλι, πεπόνια και διάφορα κηπευτικά είδη.

Το εισόδημα των κηπουρών ήταν μεγαλύτερο από εκείνο των γεωργών και η απασχόληση συνεχής για ολόκληρο το χρόνο και για ολόκληρη την οικογένεια.  Συνήθως, εκτός από τα κηπουρικά είδη, αναπτύσσονταν και διάφορα καρποφόρα δέντρα: ελιές, συκιές, ροδιές, χρυσομηλιές, λεμονιές κ.α.  Πολύ συνηθισμένη ήταν επίσης η ανάπτυξη της φραγκοσυκιάς (παπουτσοσυκιάς).

Κτηνοτρόφος

Οι συνθήκες, που επικρατούσαν στο χωριό τα παλιότερα χρόνια, δηλ. ξηρασία το καλοκαίρι, έλλειψη νερού για άρδευση, έλλειψη βλάστησης ή και ζωοτροφών, δεν άφηνε μεγάλα περιθώρια για ανάπτυξη της κτηνοτροφίας.  Έτσι, παρόλο που η οικονομία του χωριού ήταν κατά βάση γεωργική και θα ανάμενε κάποιος παράλληλη ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για αξιόλογη και συστηματική ανάπτυξη της κτηνοτροφίας.  Το μόνο είδος κτηνοτροφίας ήταν η εκτροφή προβάτων και αιγών.  Το βασικό κτηνοτροφικό επάγγελμα ήταν εκείνο του βοσκού.

Ο βοσκός είχε τα δικά του πρόβατα, που τα έβοσκε για ολόκληρο το χρόνο, αλλά αναλάμβανε ταυτόχρονα και τη βοσκή ξένων προβάτων με αμοιβή, συνήθως για την περίοδο Απριλίου - Οκτωβρίου.  Την άλλη περίοδο Οκτωβρίου - Μαρτίου τα έβοσκαν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους, που ήταν γεωργοί.  Για να βόσκει ένας πρόβατα χρειαζόταν ειδική άδεια από την Κυβέρνηση, που πιστοποιόταν με ένα ειδικό μεταλλικό αντικείμενο, που φοριόταν στο χέρι και λεγόταν «βούλα».

Η ζωή του βοσκού: Η ζωή του βοσκού ήταν πολύ δύσκολη, κουραστική και στερημένη.  Όλη μέρα, από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου, γύριζε στα χωράφια με τα πρόβατά του και ήταν συνέχεια εκτεθειμένος στο κρύο και τη βροχή του χειμώνα, και στη ζέστη και τις σκόνες του καλοκαιριού.  Η ξεκούρασή του γινόταν το μεσημέρι στο λάκκο, που πότιζε τα πρόβατα, και το βράδυ, που γύριζε στη μάντρα του.  Κάθε βράδυ και κάθε πρωί έπρεπε να αρμέξει (γαλέψει) τα πρόβατα, και τις βροχερές μέρες, που θα έμεναν στη μάντρα, έπρεπε να αναλάβει τη διατροφή τους, το «τάισμα».

Τους καλοκαιρινούς μήνες οι βοσκοί άφηναν τα κοπάδια τους έξω στα χωράφια για 2 μήνες περίπου και τα βράδια κοιμούνταν με το κοπάδι στο χωράφι για να το προσέχουν.  Για περισσότερη ασφάλεια είχαν μαζί τους ένα ή πιο πολλούς σκύλους.  Μια ή δυο φορές το χρόνο έπαιρναν τα κοπάδια τους σε φράγματα ή στη θάλασσα και τα έλουζαν.  Κάθε Απρίλη ή ανάλογα με τη ζέστη συνήθιζαν να κουρεύουν τα πρόβατα και να πουλούν τα μαλλιά τους.