Αποχαιρετιστήριος Λόγος της Παυλίνας Νεοφύτου

Την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012 κηδεύτηκε από την εκκλησία Αγίου Ελευθερίου Λατσιών, 38 χρόνια μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του από τους Τούρκους, ο 17χρονος συγχωριανός μας αγνοούμενος Κωνσταντίνος Νεοφύτου.  Τον αποχαιρετιστήριο λόγο είπε η 22χρονη Παυλίνα Νεοφύτου, θυγατέρα του δίδυμου αδελφού του Κωνσταντίνου Νεόφυτου, με το «διαχρονικό ποίημα μνήμης, αγάπης, υπόσχεσης και αγώνα», όπως το χαρακτήρισε, «Σαλαμίνα της Κύπρος», του Γιώργου Σεφέρη.

Αγαπημένε μας γιε, αδελφέ, θείε και τώρα στα στερνά και παππού Κώστα μας

Εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια από τον άδικο και αναίτιο χαμό σου εμείς όλοι η οικογένεια σου πιστεύαμε και εσαεί θα πιστεύουμε ακράδαντα και ακατάλυτα πως «Μνήμη κρειττου εστί του Αδου» και πως οι αληθινές κατοικίες των απόντων δεν είναι τα κοιμητήρια αλλά η Μνήμη, η καρδιά και η Αγάπη των παρόντων, γι'αυτό και ευχαριστούμε όλους εσάς που τιμάτε την μνήμη του αγαπημένου μας Κώστα και συμπάσχετε στην οδύνη μας.  Είναι γι'αυτούς τους λόγους που δεν θελήσαμε να σε αποχαιρετήσουμε Κώστα μας μ'ένα ακόμη επικήδειο λόγο αλλά να σε συντροφέψουμε με ότι εσύ ο ίδιος αγαπούσες και είχες διακριθεί και βραβευτεί όντας μαθητής του Γυμνασίου ακόμα.  Μ'ένα διαχρονικό ποίημα μνήμης, αγάπης, υπόσχεσης και Αγώνα.

Σαλαμίνα της Κύπρου

του Γεωργίου Σεφέρη

Κάποτε ο ήλιος του μεσημεριού, κάποτε φούχτες η ψιλή βροχή
και τ' ακρογιάλι γεμάτο θρύψαλα παλιά πιθάρια.
Ασήμαντες οι κολόνες· μονάχα ο Άγιος Επιφάνιος
δείχνοντας μουντά, χωνεμένη τη δύναμη της πολύχρυσης αυτοκρατορίας.
Τα νέα κορμιά περάσαν απ' εδώ, τα ερωτεμένα·
παλμοί στους κόλπους, ρόδινα κοχύλια και τα σφυρά
τρέχοντας άφοβα πάνω στο νερό
κι αγκάλες ανοιχτές για το ζευγάρωμα του πόθου.
Κύριος επί υδάτων πολλών,
πάνω σ' αυτό το πέρασμα.
Τότες άκουσα βήματα στα χαλίκια.
Δεν είδα πρόσωπα· σα γύρισα είχαν φύγει.
Όμως βαριά η φωνή σαν το περπάτημα καματερού,
έμεινε εκεί στις φλέβες τ' ουρανού στο κύλισμα της θάλασσας
μέσα στα βότσαλα πάλι και πάλι:
Η γης δεν έχει κρικέλια
για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν
μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι
να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι.
Και τούτα τα κορμιά
πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν,
έχουν ψυχές.
Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,
δε θα μπορέσουν· μόνο θα τις ξεκάμουν
αν ξεγίνουνται οι ψυχές.
Φίλοι του άλλου πολέμου,
σ' αυτήν την έρημη συννεφιασμένη ακρογιαλιά
σας συλλογίζομαι καθώς γυρίζει η μέρα-
Εκείνοι που έπεσαν πολεμώντας κι εκείνοι που έπεσαν χρόνια μετά τη μάχη·
εκείνοι που είδαν την αυγή μέσ' απ' την πάχνη του θανάτου
ή, μες στην άγρια μοναξιά κάτω από τ' άστρα,
νιώσανε πάνω τους μαβιά μεγάλα
τα μάτια της ολόκληρης καταστροφής.

Καταχωρημένα άρθρα που αφορούν τον Κωνσταντίνο Νεοφύτου

1. Προσφεύγουν στο ΕΔΑΔ

2. Εκείνος που είδε την αυγή μέσ' απ' την πάχνη του θανάτου

3. Ένας χαμένος έφηβος...ένας χαμένος έρωτας

4. Αιχμαλωτίστηκε αναζητώντας τον αγνοούμενο δίδυμο αδελφό του

Πατήστε εδώ για να δείτε τις φωτογραφίες από την κηδεία του Κωνσταντίνου Νεοφύτου