Αύγουστος 2020, βράδυ, σε ένα παραθαλάσσιο ξωκλήσι. Ο πάτερ, νεαρός ζηλωτής, πρόσφυγας από την Αμμόχωστο, με δυο ψαλτάδες και έναν αναγνώστη, τελεί την παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο, έξω από το εκκλησάκι - λόγω της πανδημίας. Η ωραία εικόνα της Γοργεπηκόου φωτίζεται από το φεγγάρι.

Σε μια άκρη, η παπαδιά με τα τέσσερα παιδιά τους συμμετέχει ενεργά, ενώ ταυτόχρονα κοιτάζει τα δυο μικρότερα που - χωρίς να μιλούν - κινούνται και παίζουν. Το μικρότερο, η Μαριάμ, πειράζει τη λίγο μεγαλύτερη αδελφούλα της τραβώντας την από την αλογοουρά ώσπου να αγγίξουν τα μαλλιά της το πλακόστρωτο. Τα μεγαλύτερα - δυο αγόρια - είναι έτοιμα για τα φαναράκια στην ανάγνωση του Ευαγγελίου και στο λιβάνισμα ύστερα.

Καθώς περνά η ώρα - έχει πάει σχεδόν εννιά και μισή - η μικρή Μαριάμ αποζητά την αγκαλιά της μάνας της. Κρατώντας την όρθια η παπαδιά, η Μαριάμ ακουμπά το κεφαλάκι της στον ώμο της και αποκοιμιέται γλυκά.

Προς το τέλος της παράκλησης, όταν η νεαρή παπαδιά θέλει να προσπέσει στην Παναγιά, κατεβάζει το παιδί της, που βρίσκεται όρθιο χωρίς να διαμαρτυρηθεί. "Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε Γεσθημανή το χωρίον..." Η μάνα σκύβει και ακουμπά το δεξί της χέρι στο έδαφος αποδίδοντας την αρμόζουσα τιμή στη Μητέρα του Θεού ημών και εκλιπαρώντας για τη βοήθειά της. Η μικρούλα Μαριάμ - δεν είναι ούτε τριών χρόνων - σκύβει επίσης και ακουμπά το δεξί της χεράκι στο έδαφος.

Προσευχήσου, γλυκιά αθώα Μαριάμ, για τις ψυχές ημών των αμαρτωλών, των μεγάλων που ξέρουν τα πάντα και δεν ξέρουν τίποτα...

Προσευχήσου, Μαριάμ παπαδοπαίδι, για την οικογένειά σου, τους συμπατριώτες σου, τον κόσμο ολόκληρο που οδυνάται...

Προσευχήσου, Μαριάμ Βαρωσιωτού, για την ελευθερία του τόπου μας και την Ειρήνη στον κόσμο...

Γλυκιά μου, μόνο οι προσευχές εσάς των παιδιών μπορούν να μας σώσουν!

Κωνσταντία Κούππα Παττίχη