Εγώ φοβήθηκα ότι οι Τούρκοι στρατιώτες που ήταν πιο κάτω θα με συλλάμβαναν και τον παρακάλεσα να έλθει μαζί μου.  Αφού σκέφτηκε λίγο μου είπε: Εντάξει πάμε.

Μόλις έφθασα στο σπίτι και άνοιξα την πόρτα αμέσως είδα μπροστά μου ένα φρικιαστικό θέαμα.  Η πεθερά μου ήταν κάτω στο έδαφος σκοτωμένη και στις μασχάλες της είχε ακόμα τις «βασταρκές» που την βοηθούσαν για να περπατά.  Δεν πρόσεξα που είχε κτυπηθεί.

Προχώρησα πιο μέσα στο άλλο δωμάτιο και αντίκρισα τον πεθερό μου σκοτωμένο πάνω στο κρεβάτι.  Βρισκόταν ανάσκελα και εφαίνετο ότι είχε «φάει» πολλές σφαίρες στο μέρος της καρδιάς.

Και τα δυο πτώματα βρίσκονταν σε κατάσταση αποσύνθεσης και βρωμούσαν πολύ.  Είχαν περάσει 8 μέρες από την ημέρα που τους σκότωσαν οι Τούρκοι.  Τα κορμιά τους έλυσαν και σμίκτηκαν οι σάρκες με τα αίματα.  Τα δωμάτια είχαν γεμίσει με σάρκες και αίματα.  Για να μπορώ να κυκλοφορώ στα δωμάτια πήγα και έφερα άμμο με το φτυάρι και έκαμα διάδρομο.
-Κοίταξε, ήντα που μας εκάμαν οι Τούρκοι; Είπα στον Τούρκο αξιωματικό.
-Εσάς εν τζιαί κάμαν καλλύττερα οι δικοί σας, μου απάντησε.

Μετά του ζήτησα να με αφήσει να πάω να φέρω 1-2 συγχωριανούς από την πλατεία για να με βοηθήσουν να θάψουμε τα πτώματα.

Μου έδωσε άδεια και πήγα και έφερα τον Κκαΐλη και τον Νικολή Χ"Λοΐζου (ψάλτη).  Μόλις ο Κκαΐλης είδε σε τι κατάσταση βρισκόντουσαν τα πτώματα άρχισε να φωνάζει σαν τρελός.  Δεν άντεξε να βλέπει τα πτώματα και του είπα να φύγει, όπως και έπραξε.

Με τη βοήθεια του Νικολή βάλαμε τα πτώματα σε δυο σεντόνια (δεν ήταν πολύ βαρετά) και τα εθάψαμε σ' ένα αλώνι 60 μέτρα πιο πέρα σ' ένα πρόχωμα.  Πριν τους βάλουμε χώμα απ' επάνω ο Νικολής που ήταν ψάλτης έψαλλε μερικά νεκρώσιμα τροπάρια.

Μετά γυρίσαμε και οι δυο στην πλατεία όπου ήταν και οι άλλοι συγχωριανοί μας.


ΠΗΓΗ: Άσσια μέρες συμφοράς Αγώνας για επιστροφή, Κώστας Χρ. Τζωρτζής, Λευκωσία 1989