Ο καθένας από μας ξέρει πως μια μέρα θα χρειαστεί να αποχαιρετίσει ένα δικό του άνθρωπο, ένα άνθρωπο που αγαπά πολύ γιατί αυτός είναι ο κύκλος της ζωής!

Αν και ποτέ δεν είσαι προετοιμασμένος να αφήσεις κάποιον να γίνει απλά μια ανάμνηση, την Παρασκευή ήρθε η σειρά σου να γίνεις μια γλυκιά ανάμνηση.

Μια ανάμνηση αδελφού, πατέρα και παππού!

Σαν αδελφός ήσουν αετός που άνοιγε τα φτερά του να μπουν τα αδέλφια σου από κάτω.  Και όλους τους είχες πάντα φυλακτό στην καρδιά σου.  Με την τουρκική εισβολή του 1974 σκοτώνεται ο πατέρας σου Κωνσταντής στο χωριό σας Άσσια.  Θλίψη και πόνος κτυπά εσένα και τις αδελφές σου.  Ξεσπιτώνονται στην προσφυγιά κρατώντας αγκάλια μόνο τα παιδιά τους.  Ακούραστος και δυνατός με πίστη στο Θεό, φιλοξενείς στο σπίτι σου τις αδελφές σου και γίνεσαι το στήριγμα τους.  Μαζί στον δύσκολο αγώνα έχεις στο πλευρό σου την υπέροχη και γεμάτη ζωντάνια σύζυγό σου Όλγα.

Σαν πατέρας ήσουν αυστηρός, σκληρός με τους κανόνες.  Δεν ένοιωθες ποτέ ευτυχισμένος με κάτι λιγότερο από την τελειότητα.  Δίδαξες σε τόσους τα βήματα σου μα στα παιδιά σου δίδαξες κάτι πιο σημαντικό, να παλεύουν στη ζωή με νύχια και με δόντια για να κερδίζουν αυτό που θέλουν.  Περάσετε πολλά μα τους έμαθες την αγάπη και τον σεβασμό.  Δημιούργησες μαχητές της ζωής όπως ήσουν και εσύ.

Και σαν παππούς, ήσουν γλυκός όσο με κανέναν άλλο,

«του παιδκιού μου το παιδί εν δκυο φορές παιδί μου», έλεγες.

Παππού μου σε ευχαριστούμε για όλη σου την αγάπη που μας χάρισες όλα αυτά τα χρόνια.

Σε ευχαριστούμε για όλα όσα μας πρόσφερες, για τις ατελείωτες ώρες που αφιέρωσες, να μας διδάσκεις όλα όσα ήξερες, την αγάπη σου για το χορό, τη μουσική, τις τέχνες και το θέατρο και κάθε τι σημαντικό και  ασήμαντο με απέραντη υπομονή και σοφία.  Θα θυμούμαστε τις συμβουλές σου, τα παιχνίδια στο λούνα παρκ, τις κούνιες στην αυλή σου.

Μια γλυκιά ανάμνηση, μια γλυκιά μουσική.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις υπέροχες μελωδίες που έβγαζε η φυσαρμόνικα στα χείλη σου!

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το απέραντο γαλάζιο των ματιών σου που έλαμπαν από χαρά κάθε φορά που μας έβλεπες.

Οι μυρωδιές των φρούτων θα μας φέρνουν στη θύμηση μας όλες τις βόλτες στο εργοστάσιο και εμάς μικρούς να μαζεύουμε τους καρπούς από τα δέντρα που εσύ φύτεψες για μας.

Έν να με θυμάστε τζιαί να με μακαρίζετε που να πεθάνω;  Με ρωτούσες συχνά.  Είμαι σίγουρη ότι από εκεί που είσαι βλέπεις πόσος κόσμος μαζεύτηκε εδώ να σου πούμε το τελευταίο αντίο.

Ήσουν τόσο περήφανος για μας, όπως εμείς για σένα, για όλες αυτές τις αναμνήσεις που πλημμυρίζουν τις αισθήσεις μας και όλο το έργο σου που μας αφήνεις κληρονομιά.

Κάθε τι είχε την επεξήγησή του και το ρόλο του για σένα.

Όπως και οι χοροί σου.  Όλα σε τάξη, αρμονία και τελειότητα.

Όταν έχασες την Ολγού σου έχασες την δύναμή σου και πάντα με δάκρυα στα μάτια μας έλεγες πως ήθελες να πας κοντά της.  Να που η αρρώστια σε νίκησε και κέρδισες στον παράδεισο μια θέση.

Και να χορεύεις! Να χορεύεις παππού με τους αγγέλους.  Τώρα δεν μπορεί να στο στερήσει κανείς!

Θα σε θυμόμαστε πάντα λεβέντη.

Θα σε θυμόμαστε χαμογελαστό κι ας έχεις πια κλειστά τα μάτια.

Στη γη ήσουν ο φύλακας άγγελός μας, ελπίζουμε να μας προσέχεις και από εκεί ψηλά.

Σ'αγαπάμε και θα μας λείψεις παππούλη μου γλυκέ.

Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση.

Θα ήθελα τέλος εκ μέρους της οικογένειας να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σ'όλους τους ομιλητές για τα υπέροχα τους λόγια και την αγάπη τους.

Σ' όλους εσάς που ήρθατε σήμερα για το στερνό αντίο.  Θα ήθελα να εκφράσω τις ιδιαίτερες ευχαριστίες μας στον κύριο Δημήτρη Αδάμου που στάθηκε σαν γιος και εκπληρώνει μια μια όλες τις επιθυμίες του παππού.  Στην θεία μου Κούλλα Ασσιώτου που τον έτρεχε όσο κανένας άλλος πάντα με υπομονή και αγάπη.

Καταχωρημένα άρθρα και κείμενα που αφορούν τον Γρηγόρη Ασσιώτη