Η λαϊκή τέχνη είχε σημαντική θέση στη ζωή των Ασσιωτών.  Οι γυναίκες της Άσσιας ασχολούνταν, από τα πολύ παλιά χρόνια, με τα κεντήματα, τα πλεκτά και τα υφάσματα.  Οι νεαρές κοπέλες κεντούσαν, γιατί τα κεντήματά τους αποτελούσαν μέρος της προίκας τους. 

Συνήθως κεντούσαν σεντόνια, μαξιλάρια, τραπεζομάντιλα, όλα στο χέρι.  Οι ραπτομηχανές μπήκαν στη ζωή τους την τελευταία εικοσαετία.  Κεντούσαν όμως και διάφορες σκηνές από τη ζωή ή τη φύση πάνω σε ειδικά υφάσματα, που τα κάδρωναν και τα κρέμαζαν στους τοίχους.  Έφτιαχναν επίσης ωραία κεντήματα με κουκούλια.  Τα κεντήματα που κρεμούσαν στους τοίχους είχαν κεντημένες και διάφορες φράσεις ή ρητά που ήταν βασικής σημασίας για τη ζωή τους, όπως: «έχει ο Θεός», «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο», «νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν»*, «αύριο όλα θα πάνε καλύτερα» κ.ά. και τη χρονολογία που έγινε το κέντημα.  Τα κεντήματα αυτά γίνονταν στον ελεύθερό τους χρόνο, είχαν πολύ προσωπικό χαρακτήρα και δεν τα πουλούσαν.  Αργότερα, μετά το 1950, η τέχνη του κεντήματος διαδόθηκε πολύ, μηχανοποιήθηκε και έγινε μόνιμο επάγγελμα για μεγάλο αριθμό γυναικών.

Τα πλεκτά γίνονταν από τις γυναίκες στις ελεύθερες ώρες τους.  Πρώτα έκαμναν με τη ρόκα (αδράχτη) τη μάλλινη κλωστή από το μαλλί προβάτων και ύστερα έπλεκαν.  Στη συνέχεια τα πλεκτά βάφονταν σε διάφορα χρώματα από ειδικό τεχνίτη, που ήταν γνωστός στο χωριό ως «ο πογιατζής».

Τα υφάσματα γίνονταν στον αργαλειό από γυναίκες που ήξεραν την τέχνη.  Η πρώτη ύλη ήταν μάλλινο ή βαμβακερό νήμα που το έκαμναν οι ίδιες με το αδράχτι και το δουλάππι αντίστοιχα.  Συνήθως ύφαιναν σεντόνια, μαντιλιές, αλάες (ειδικό ύφασμα που το τυλίγονταν το χειμώνα οι βοσκοί αλλά και οι γεωργοί) και πατανίες (κουβέρτες) με λωρίδες από παλιά υφάσματα και νήμα.

Άλλο είδος λαϊκής τέχνης ήταν τα σκαλιστά έπιπλα, που κατασκευάζονταν από έμπειρους τεχνίτες.  Τέτοια έπιπλα ήταν το ερμάρι, ο καναπές, το σεντούτζιν κ.ά.  Τα σκαλίσματα που προτιμούνταν είχαν σχέση με τη θρησκεία (Παναγία) και την καθημερινή ζωή (σταφύλια, πουλιά κ.ά.).  Η αξία αυτών των σκαλιστών, που τα τελευταία χρόνια έγιναν περιζήτητα, η μεγάλη ακρίβεια, η συμμετρία, η εκφραστικότητα, ήταν δείγματα της δεξιοτεχνίας του τεχνίτη.  Πολύ αξιόλογο είδος λαϊκής τέχνης ήταν οι σκαλιστές πέτρες, με τις οποίες έκαμναν τις καμάρες του νοτά και των ηλιακών.

* αυτό μπορεί να διαβαστεί και αντίστροφα.

Πηγή: ΑΣΣΙΑ ζωντανές μνήμες βαθιές ρίζες μηνύματα επιστροφής, Λευκωσία 1983 - Πολιτιστικός Σύνδεσμος «Η Άσσια»