Και εδώ ο Μακρής κατέστρωσε σχέδιο αντιμετώπισης του εχθρού.  Θα τους βάλλαμε μόλις θα φαίνονταν και μια που δεν υπήρχε πόρτα από την οποία θα μπορούσαμε να βγούμε έξω, θα μέναμε εκεί και θα πολεμούσαμε μέχρι τέλους.  Σκεφτόταν επίσης και το ενδεχόμενο πυρπόλησης του αχυρώνα, τακτική που εφάρμοζε συχνά ο στρατός.  Οι μέρες περνούσαν αργά στην αποπνιχτική ατμόσφαιρα του αχυρώνα.  Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι από τα κουρασμένα κορμιά μας, που πήραν μια τόσο ανυπόφορη δυσοσμία, που δεν μπορούσε να πλησιάσει ο ένας τον άλλο.

Ακόμα κι οι κοπέλες που μας προμήθευαν νερό πίστευαν πως από στιγμή σε στιγμή θα πεθαίναμε της πείνας και από τη ζέστη.  Συχνά τις ακούαμε να λένε: Στην εφημερίδα είδαμε πως οι επιχειρήσεις θα τερματίζονταν την 10ην ημέρα.  Η χαρά μου ήταν μεγάλη.  Το πρόσεξε και ο Μακρής και μου είπε: «Καημένε, χαίρεσαι, αύριο να δούμεν».  Το απόγευμα με μεγάλη μας απογοήτευση ακούσαμε τα μεγάφωνα των κατοχικών δυνάμεων να διαλαλούν πως οι επιχειρήσεις θα τερματισθούν όταν ανακαλυφθούν οι καταζητούμενοι και οι βόμβες.  Οι επιχειρήσεις τερματίστηκαν τη 15η μέρα και βγήκαμε έξω.  Ο τομεάρχης μάς είπε: «Να πιστέψω πως είσαστε ζωντανοί;»

Θέλημα Θεού ήταν;  Η πληγή του δε μολύνθηκε, παρ' όλο ότι ζούσε σε μολυσμένη ατμόσφαιρα, μέσα στα άχυρα και έγινε σε λίγο καλά και το πόδι του. Μετά τις επιχειρήσεις τον είδε ο γιατρός της Οργάνωσης και του είπε πως ήταν εντάξει και πως μπορούσε να πάει οπουδήποτε.  Περπατούσε τώρα καμαρωτά και χαιρόταν.

Σε 5-6 μέρες έφυγε απ' το χωριό μας για άγνωστο για μένα μέρος, αφού μου έδωσε τις σχετικές οδηγίες για να εργασθώ.  Έφυγε περίπου στις 20.8.1958.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1958, μαζί με τρεις άλλους του κυπριακού αγώνα έγραψαν μια από τις ενδοξότερες σελίδες του κυπριακού έπους.  Την τελική μάχη που τόσο ποθούσε την έδωσε στον αχυρώνα του Λιοπετρίου - τον τρίτο αχυρώνα που τον φιλοξένησε σε διάστημα ενός μηνός.

Ο θάνατος του γιόμισε με πόνο όλη την Κύπρο, αλλά χαλύβδωσε περισσότερο την ιδέα για την ελευθερία.  Στο χωριό μας οι συναγωνιστές του Μακρή που γνώρισαν το γενναίο παλικάρι έκλαψαν μαζί με την υπόλοιπη Κύπρο.  Καμιά άλλη απώλεια στον αγώνα δε λύπησε το χωριό μας τόσο.  Κι όταν γνώστηκε, ο τόσο ηρωικός θάνατός τους, έκλεισαν όλα τα καταστήματα και καφενεία και το χωριό βυθίστηκε απ' άκρη σ' άκρη σε πένθος κι όλοι έμειναν κλεισμένοι στα σπίτια τους.

Οι συναγωνιστές του θρυλικού ΜΑΚΡΗ σχολίαζαν το θάνατό του με πόνο και διηγιόντουσαν από ένα περιστατικό που πέρασαν μαζί του.  «Τον θυμάμαι εκείνη τη νύχτα'».  Ο καθένας και μια ιστορία, ένα περιστατικό κι όλοι τον θαυμάζαμε.  «Να δούμε μάχη που 'δωσε ο Μακρής.  Τι λεβέντης ήταν.  Δε θα τον ξεχάσω ποτέ.  Τέτοιον αρχηγό της ομάδας μας δε θα τον βρούμε ποτέ», έλεγε ένας αγωνιστής.  Κι έλεγε άλλος: «Τέτοιος λεβέντης δεν έπρεπε να πεθάνει».  Και αργότερα ακόμα έλεγαν: «, ο μακαρίτης ο Μακρής.  Πού να βρεθεί άλλος σαν τον Μακρή».

Πηγή: ΑΣΣΙΑ ζωντανές μνήμες βαθιές ρίζες μηνύματα επιστροφής, Λευκωσία 1983 - έκδοση Πολιτιστικός Σύνδεσμος «Η Άσσια»