Το καθαρό εισόδημα από τη γεωργία ήταν πολύ περιορισμένο, σε σημείο που δεν αρκούσε να ικανοποιήσει τις στοιχειώδεις ανάγκες της αγροτικής οικογένειας.  Το ανεξέλεγκτο των στοιχείων της φύσεως (ανομβρίες, θεομηνίες, καύσωνας, πλημμύρες κ.α.), η άγρια εκμετάλλευση των γεωργών από τους τοκογλύφους και η πλήρης έλλειψη βοήθειας, προστασίας και καθοδήγησής τους από την τότε αποικιακή κυβέρνηση της Αγγλίας μεγάλωσαν το άγχος και την αγωνία του αγροτικού κόσμου.

Η οικονομική ανεπάρκεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον ανάγκαζαν τους γεωργούς να αναζητούν συμπληρωματικές πηγές εισοδήματος.  Όλοι σχεδόν οι γεωργοί είχαν από λίγα πρόβατα, που τους εξασφάλιζαν γάλα, χαλούμια, μαλλί, κρέας και χρηματικό εισόδημα.  Η βόσκηση των προβάτων γινόταν από μέλη της γεωργικής οικογένειας την περίοδο Νοεμβρίου - Μαρτίου, που οι γεωργικές ασχολίες σημείωναν ύφεση.  Το υπόλοιπο του χρόνου τα έδιναν σε επαγγελματίες βοσκούς να τα βόσκουν και να τα φυλάγουν (να τα γλέπουν), με πληρωμή μέχρι 1 γρόσι το μήνα για κάθε πρόβατο.

Οι αγροτικές οικογένειες συνήθιζαν να μεγαλώνουν στα σπίτια τους κοτόπουλα, κουνέλια και περιστέρια.  Αυτά χρησίμευαν για ικανοποίηση οικογενειακών αναγκών και σε άλλες περιπτώσεις για ανταλλαγή με αγαθά, που δεν παράγονταν από τους ιδίους.  Τους καλοκαιρινούς μήνες νεαρά μέλη της οικογένειας ασχολούνταν με την κοπή πλιθαριών για το χτίσιμο των σπιτιών τους.  Όσοι ήξεραν κάποια τέχνη (παρπέρης, τσαγγάρης, καφετζής, ράφτης, κασάπης) την ασκούσαν στον ελεύθερο χρόνο που τους έμενε, για να αυξήσουν το εισόδημά τους.

Υπήρχαν όμως και τα χρόνια της ανομβρίας, που γινόταν δύσκολη η επιβίωση όχι μόνο των γεωργών αλλά και των ζώων.  Οι μεγάλες ανομβρίες ανάγκαζαν πολλούς γεωργούς να ανοίγουν λάκκους (πηγάδια), για να καλλιεργήσουν με τα υπόγεια νερά διάφορα κηπευτικά είδη και χόρτο, συνήθως σιταροπούλες για τα ζώα τους.

Κηπουρός

Οι πρώτοι λάκκοι, που αρχικά προορίζονταν για την καλλιέργεια σιταροπούλας για τα ζώα, ανοίχτηκαν γύρω στο 1940-1941 μετά τη μεγάλη ανομβρία που προηγήθηκε.  Παράλληλα με την καλλιέργεια της σιταροπούλας άρχισαν να καλλιεργούνται και διάφορα κηπευτικά είδη, όπως αγγούρια, ντομάτες, πατάτες, κολοκύθια, μελιτζάνες, λουβιά, μπάμιες, λάχανα, μαρούλια, σέλινα, κ.α.

Οι λάκκοι ανοίγονταν συνήθως στην περιοχή του «Τράχωνα», γιατί το νερό που υπήρχε ήταν πόσιμο και κατάλληλο για πότισμα.  Το νερό στην περιοχή του «Κάμπου» ήταν υφάλμυρο και ακατάλληλο για τέτοιες φυτείες.  Όμως στον κάμπο ευδοκιμούσαν τριφύλλια, πεπόνια, βαμβάκια κ.α.  Στην περιοχή του «Τραχώνα» το νερό βρισκόταν σε μικρότερη ποσότητα και σε μεγάλο βάθος, ενώ στην περιοχή «Κάμπου» βρισκόταν σε μεγαλύτερη ποσότητα και σε μικρότερο βάθος.

Οι λάκκοι είχαν σχήμα ορθογώνιο και τους έσκαβαν είτε οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους είτε ειδικοί τεχνίτες, οι «λακκοτρύπες» με μεροκάματο.  Το βάθος του λάκκου το μετρούσαν με την «οργιά».  Το νερό βρισκόταν σε μεγάλο βάθος (8-10 οργιές) και επειδή ήταν λιγοστό συνήθως σκάβονταν ειδικοί αποθηκευτικοί χώροι, τα «λαγούμια».  Υπήρχαν επίσης και λάκκοι σε κυλινδρικό σχήμα, που χρησίμευαν για το πότισμα των προβάτων από τους βοσκούς.