Τροφή και ενδυμασία του βοσκού: Η συνηθισμένη τροφή του βοσκού την ημέρα αποτελείτο από ψωμί, ελιές (τις κουβαλούσε σε ειδικό ψάθινο δοχείο που λεγόταν «άππος»), χαλούμι, ρέγγα, κρεμμύδι και νερό, που το κουβαλούσε μέσα στο νεροκόλοκο.  Η βούρκα του βοσκού ήταν κατασκευασμένη από δέρμα προβάτου με το τρίχωμα απέξω και σε πολλές περιπτώσεις ήταν στολισμένη με χάντρες.  Αυτή η βούρκα χρησίμευε συνήθως και για προσκέφαλο του βοσκού, όταν κοιμόταν στο χωράφι.

Για την προστασία του από τον παγερό άνεμο του χειμώνα έφερε μαζί του ένα ειδικό χοντρό ύφασμα, που λεγόταν «αλάς», για να τυλίξει τους ώμους και το κεφάλι του.  Συνήθως φορούσε ποδίνες (τσαγκαροποδίνες) με χοντρές σόλες και δυνατά καρφιά (πρόκκες), γιατί περπατούσε συνέχεια μέσα στα χωράφια, σε πέτρες και αγκάθια.

Ποικιλίες και ονόματα προβάτων: Ο βοσκός ήταν σε θέση να θυμάται κάθε πρόβατο με τα χαρακτηριστικά του και να ξεχωρίζει τα δικά του πρόβατα, ακόμη και σε ξένο κοπάδι.  Όταν ήθελε να αναφερθεί σε κάποιο πρόβατο, π.χ. ότι φαινόταν άρρωστο, ότι ήταν πολύ ζωηρό, ότι ήταν έγκυο, ότι απουσίαζε, το εξατομίκευε είτε με τα χαρακτηριστικά του είτε με το όνομά του.  Πιο συνηθισμένα ονόματα προβάτων, που σχετίζονταν είτε με τα χαρακτηριστικά του προσώπου ή το χρώμα του τριχώματος ή τη διαμόρφωση του σώματος, ήταν τα ακόλουθα:

            Τερατσούα, από τα κέρατα που είχε στο κεφάλι.

            Πυρόψα, από το κοκκινωπό τρίχωμα του προσώπου.

            Μαυρόψα, από το μαύρο τρίχωμα του προσώπου.

            Καμπανελλού, από το κουδούνι που φορούσε.

            Βακλέ, από το σχήμα της βάκλας της (ουρά).

            Μονοβύζα, από το ένα βυζί, γιατί το δεύτερο ήταν χαλασμένο.

            Στερέ, μαύρο πρόσωπο με άσπρη λωρίδα στη μέση.

Διάθεση των προϊόντων του βοσκού: Το βασικό εισόδημα του βοσκού προερχόταν από το γάλα, τα χαλούμια, το κρέας, το μαλλί και τα δικαιώματα από τη φύλαξη ξένων προβάτων.  Το άρμεγμα (γάλεμα) των προβάτων γινόταν με το χέρι κάθε πρωί και βράδυ.  Το δοχείο που χρησιμοποιούσαν για το άρμεγμα λεγόταν γαλευτήρι (το).  Ήταν ένα πήλινο κυλινδρικό δοχείο, πιο στενό στη βάση και ανοικτό από πάνω, ύψους περίπου 30 εκατοστόμετρα, με μια διαγώνια κυλινδρική εξοχή για να αδειάζεται πιο εύκολα το γάλα.

Το γάλα που αρμεγόταν το βράδυ το έβαζαν σε ανοικτές λεκάνες, το άφηναν εκτεθειμένο στη δροσιά της νύχτας και το πρωί μάζευαν το πηχτό στρώμα που σχηματιζόταν, που λεγόταν «τσίππα».  Αυτή την τσίππα την έβαζαν στη φωτιά και έπαιρναν το βούτυρο του γάλακτος, που ήταν πολύ ακριβό και εύγευστο.  Αυτό το βούτυρο το χρησιμοποιούσαν στο μαγείρεμα, συνήθως για τηγάνισμα αυγών.  Την τσίππα, προτού πάρουν το βούτυρο, τη χρησιμοποιούσαν, για να κάμουν πίττες (τσιππόπιττες) και καττιμέρκα.  Το γάλα το χρησιμοποιούσαν για να κάμουν χαλούμια ή το πουλούσαν στους γαλατάδες, που γύριζαν τα σπίτια και το μάζευαν.  Συνήθως εκείνοι που είχαν λίγα πρόβατα, και επομένως λιγότερο γάλα, συνεταιρίζονταν (έσμιγαν) με άλλη οικογένεια, έσμιγαν το γάλα τους και έκαμναν χαλούμια από μια βδομάδα.  Αυτή η δουλειά κανονιζόταν συνήθως από τις γυναίκες.  Περί το τέλος της περιόδου, δηλ. το μήνα Ιούλιο, που το γάλα λιγόστευε πολύ, το χρησιμοποιούσαν για να κάμουν τραχανά.

Τα αρνιά τα πουλούσαν συνήθως ζωντανά στους κασάπηδες.  Ορισμένοι άφηναν μερικά καλά αρνιά, τα έβοσκαν στα χωράφια χωριστά από το κοπάδι και τα τάιζαν και στο σπίτι, για να παχύνουν, και στο τέλος τα πουλούσαν.  Αυτά ήταν γνωστά με το όνομα «πεσκλιά» θρεφτάρια.

Τα μαλλιά των προβάτων μετά το κούρεμα τα έπλεναν καλά, τα στέγνωναν και τα πουλούσαν στους εμπόρους.  Πολλοί με αυτά τα μαλλιά γέμιζαν τα κρεβάτια τους ή έκαμναν νήμα, που έπλεκαν τα τρικά τους.  Με αυτό το μάλλινο νήμα ύφαιναν επίσης μάλλινα σεντόνια.