Για το σκάψιμο απασχολείτο ένας άντρας που έσκαβε και μια γυναίκα που τραβούσε το χώμα, είτε με ξύλινο αλακάτι είτε με το χέρι.  Το χώμα στοιβαζόταν γύρω από το λάκκο σε σχήμα κύκλου και αργότερα αποτελούσε την «τραπεζιά» (ανυψωμένος κυκλικός χώρος γύρω από τον λάκκο, όπου περπατούσε το ζώο που έσερνε το αλακάτι για την άντληση του νερού).  Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε ο λακκοτρύπης ήταν ο κούσπος, η μάτσα, οι σφήνες, το λιβέρι και το φτυάρι.  Η βάση του λάκκου από όπου έβγαινε το νερό λεγόταν το «τυπί του λάκκου».  Δυο ήταν οι βασικές δυσκολίες, που συναντούσε ο λακκοτρύπης κατά το σκάψιμο: Τα πολύ σκληρά στρώματα (ο καγιάς) που δυσκόλευαν το σκάψιμο και τα πολύ μαλακά στρώματα, που έσκαζαν και δημιουργούσαν κουφώματα, με κίνδυνο το χώμα που έσκαζε να του προκαλέσει και σωματική ζημιά.

Η άντληση του νερού στην επιφάνεια γινόταν με το αλακάτι.  Τα πρώτα αλακάτια ήταν ξύλινα, αργότερα όμως έγιναν τα σιδερένια, που ήταν πιο τέλεια και πιο ανθεκτικά.  Το νερό, όταν έβγαινε στην επιφάνεια, είτε διοχετευόταν με ειδικό αυλάκι (το πετραύλακο) σε δεξαμένη για αποθήκευση είτε χρησιμοποιόταν την ίδια ώρα για πότισμα.

Ο κηπουρός «έζεχνε» στο αλακάτι ένα γαϊδούρι ή μια μούλα.  Το ζώο τραβούσε το «ζαρούτι» κάμνοντας γύρους πάνω στην τραπεζιά και έμπαινε σε κίνηση ο μηχανισμός του αλακατιού, που έφερνε στην επιφάνεια τους κάδους γεμάτους νερό.  Το νερό αδειαζόταν, η αλυσίδα με τους κάδους κατέβαινε ξανά στο λάκκο, οι κάδοι γέμιζαν νερό και έπαιρναν την άγουσα για την επιφάνεια.  Το γύρισμα του ζώου συνεχιζόταν, οι κάδοι ανεβοκατέβαιναν γεμίζοντας ? αδειάζοντας μέχρι που είτε κουραζόταν το άλογο και το αντικαθιστούσαν για να ξεκουραστεί είτε εξαντλείτο το νερό στο βάθος του λάκκου, οπότε γινόταν διακοπή για να «κατεβάσει» ο λάκκος νερό.

Τα στάδια της εργασίας του κηπουρού ήταν το κόπρισμα του χωραφιού, η καλλιέργειά του, το σχίσιμο των αυλακιών και το φύτεμα των σπόρων ή των φυτών.  Μετά άρχιζε το τακτικό πότισμα, το σκάλισμα, το ξεχόρτισμα και η παρακολούθηση και καταπολέμηση διαφόρων ασθενειών με θειάφι ή άλλα φυτοφάρμακα.

Η εργασία του κηπουρού ήταν κουραστική, συνεχής και αδιάκοπη, γιατί τη συμπλήρωση της μιας φυτείας διαδεχόταν άλλη.  Ο κηπουρός δεν ήξερε ούτε γιορτή, ούτε Κυριακή, γιατί το πότισμα δε σήκωνε αναβολή.  Ο κηπουρός αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα και δοκίμαζε πολλές αγωνίες.  Αποτυχία στην καλλιέργεια, φυτικές ασθένειες, μειωμένη παραγωγή, ακρίδες, χαμηλές τιμές και δυσκολίες στη διάθεση των προϊόντων του όλα ήταν πολύ πιθανά και συνηθισμένα.  Η κάθοδος ακρίδων που συνέβηκε το 1944 ήταν πραγματική μάστιγα για τους κηπουρούς, αν ληφθεί υπόψη και η έλλειψη αποτελεσματικών μέσων καταπολέμησης τους.

Η διάθεση των προϊόντων, προκειμένου για μικρές ποσότητες, γινόταν μέσα στο χωριό, προκειμένου όμως για μεγάλες ποσότητες είτε πωλούνταν στη χοντρική αγορά στη Λευκωσία είτε στέλλονταν στο εξωτερικό (πατάτες).  Η μεταφορά των προϊόντων αυτών στη Λευκωσία γινόταν με αμάξια, που ξεκινούσαν από το χωριό το βράδυ και έφταναν στη Λευκωσία τα ξημερώματα.  Αργότερα τα αμάξια αντικαταστάθηκαν από τα αυτοκίνητα.  Η Άσσια για πολλά χρόνια ήταν πολύ γνωστή σε όλη την Κύπρο για τα περίφημα αγγούρια της, που πολλές φορές είχαν μήκος 2 πόδια.