Άλλα επαγγέλματα

Η διάρθρωση της κοινωνίας, ο τρόπος ζωής, οι απαιτήσεις της ζωής και γενικά η περιορισμένη τεχνική ανάπτυξη καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό και τα είδη των επαγγελμάτων, που μπορούσαν να εξασκήσουν οι άνθρωποι.  Τα πιο συνηθισμένα επαγγέλματα ήταν:

Σκαρπάρης (παπουτσής): Κατασκεύαζε καινούρια παπούτσια με παραγγελία μόνο και διόρθωνε τα παλιά.  Τα έτοιμα ήταν τότε άγνωστα, με ποικιλία λόγω μόδας πολύ περιορισμένη.  Συνήθης κατασκευή ήταν οι ποδίνες για τους βρακοφόρους, τους γεωργούς και τους βοσκούς.

Πελεκάνος (επιπλοποιός): Κατασκεύαζε βασικά έπιπλα, πορτοπαράθυροι και αμάξια (καρρέττες).  Το επάγγελμα του πελεκάνου δεν είχε ειδικεύσεις όπως σήμερα, γιατί οι οικοδομικές εργασίες ήταν πολύ απλοποιημένες.  Όλη η εργασία γινόταν με το χέρι και λίγα εργαλεία.  Δεν υπήρχαν μηχανήματα.

Κτίστης: Η εργασία του ήταν πολύ απλοποιημένη: Κτίσιμο πλιθαριού, κατασκευή των θεμελιών με πέτρες και αχυροπηλό και της στέγης με βολίτζια, καλάμια ή ψαθαρκές και αχυροπηλό.  Το πάτωμα ήταν με μάρμαρα ή πέτρες και οι τοίχοι στρώνονταν απ' έξω με γύψο.  Συνήθως ένας μάστορας και ένας εργάτης έχτιζαν μόνοι τους ολόκληρη κατοικία.

Ράφτης: Οι εργασίες του ήταν περιορισμένες, γιατί λόγω φτώχειας ο κόσμος δεν έκαμνε ούτε πολλά ούτε καλά ρούχα.  Συνήθως έραβαν ένα κοστούμι κάθε αρκετά χρόνια.  Η δουλειά η πολλή παρουσιαζόταν την εποχή των Χριστουγέννων, του Πάσχα και τον Αύγουστο, που γινόταν το πανηγύρι του Τιμίου Προδρόμου στο χωριό.

Κωμοδρόμος: Ασχολείτο με την κατασκευή και επιδιόρθωση διαφόρων σιδερένιων γεωργικών εργαλείων.  Τα μέσα της δουλειάς του ήταν το αμόνι, το φυσερό, η μάτσα, το νερό και το κάρβουνο.

Καφετζής: Το επάγγελμα αυτό ήταν μόνιμο με πλήρη απασχόληση κυρίως τις πρωινές και τις βραδινές ώρες.  Το καφενείο ήταν τόπος ξεκούρασης, κοινωνικής συγκέντρωσης, επίλυσης προβλημάτων, σύναψης εμπορικών και άλλων συμφωνιών, γενικής ενημέρωσης.  Στα καφενεία σύχναζαν μόνο άντρες.

Κασάπης - Ταβερνάρης: Τα δυο αυτά επαγγέλματα ασκούνταν συνήθως συγχρόνως και είχαν πελατεία μόνο τα Σαββατοκύριακα.  Η ταβέρνα ήταν ο τόπος που συγκεντρώνονταν οι άντρες και έπιναν.  Το ποτά που σερβίρονταν ήταν κρασί μαύρο και κονιάκ άσπρο.  Η εξέλιξη της ταβέρνας συνήθως οδηγούσε στο μεθύσι, με κάποια έκτροπα και καυγάδες.  Πολλοί νέοι έφερναν μαζί τους μεγάλα μαχαίρια, γιατί το θεωρούσαν δείγμα αντρισμού.  Οι Ασσιώτες ήταν ακουστοί σαν μαχαιροβγάλτες, γιατί συχνά γίνονταν καυγάδες που οδηγούσαν σε μαχαιρώματα.  Όμως πρέπει ν' αναφερθεί ότι από το 1950 και ύστερα κανένα μαχαίρωμα δεν έγινε, ούτε σοβαροί καυγάδες παρουσιάστηκαν.

Παρπέρης (κουρέας): Ασχολείτο με το επάγγελμα αυτό συνήθως τα Σαββατοκύριακα και τις άλλες μέρες έκαμνε άλλη δουλειά.

Βιολάρης - λαουτάρης: Εκείνοι που ήξεραν να παίζουν βιολί ή λαούτο απασχολούνταν στους γάμους, που τότε διαρκούσαν μερικές μέρες.  Παράλληλα όμως είχαν κι άλλο επάγγελμα, γιατί τούτο δεν τους πρόσφερε πλήρη απασχόληση.

Τουβλοποιός: Ασχολείτο με την κατασκευή τούβλων και κεραμιδιών, συνήθως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, γιατί η εργασία γινόταν μόνο με το χέρι, χωρίς μηχανήματα ή στεγαστικούς χώρους.  Το χώμα του Κάμπου της Άσσιας και το άχυρο με την κριθαρένια άχνη ήταν οι ιδεώδεις πρώτες ύλες για πρώτης ποιότητας τούβλα και κεραμίδια.  Το επάγγελμα αυτό, μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, μηχανοποιήθηκε με όλες τις συνθήκες συγχρόνων εργοστασίων.

Οδηγός (σοφέρ): Ήταν πολύ περιορισμένο σε έκταση επάγγελμα.  Διαδόθηκε πολύ κυρίως με την καθιέρωση του φορτηγού αυτοκινήτου σαν βασικού μέσου μεταφορών.