O Άγιος Σπυρίδωνας

«Ούτος ουν ο Άγιος Σπυρίδωνας αγροίκος μεν ων ως ειπείν κατά την ανατροφήν, εν χωρίω Ασκία γεννηθείς εις την Κυπρίαν επαρχίαν».

Το πιο πάω απόσπασμα είναι παρμένο από παλιό χειρόγραφο, γραμμένο από τον Τριφύλλιο, μαθητή και βιογράφο του Αγίου και αργότερα επίσκοπο Λευκωσίας. Από αυτό φαίνεται καθαρά ότι καταγωγή και ιδιαίτερη πατρίδα του Αγίου Σπυρίδωνα ήταν η Άσσια.

Η ζωή του Αγίου

Ο Άγιος Σπυρίδωνας έζησε από τα παιδικά του χρόνια τη ζωή του βοσκού. «Ανήρ αγροίκος» ονομάζεται από το βιογράφο του, δηλ. απλοϊκός από αγροτική περιοχή. Και προσθέτομεν εμείς «Αλλά πραγματικός ανήρ».

Πέρασε την παιδική και την εφηβική του ηλικία στην Άσσια έχοντας σαν συντροφιά το κοπάδι του, τα πρόβατα και το Ευαγγέλιο που βρισκόταν πάντα μέσα στη «βούρκα» του.

Αφού ενηλικιώθηκε, παντρεύτηκε και απέκτησε από το γάμο αυτό μια μοναχοκόρη, την Ειρήνη. Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός από το γάμο του και η γυναίκα του, άγνωστο πώς, πέθανε. Ο ξαφνικός και πρόωρος θάνατός της δεν κλονίζει τον Άγιο. Αντίθετα, περισσότερο σφυρηλατεί την πίστη του και τον ενδυναμώνει στη θεία αποστολή που είναι ταγμένος.

Μετά τις φροντίδες για την κόρη του και για το κοπάδι του, η ανάγνωση του Ευαγγελίου γίνεται η μοναδική και προσφιλής απασχόληση του Αγίου. Δεν αρκείται όμως στην απλή ανάγνωση του θείου λόγου. Για το Σπυρίδωνα, κι αυτό το καταμαρτυρεί η ζωή του ολόκληρη, τα έργα προέχουν. Ακολουθώντας πιστά ο ίδιος τα θεία ρήματα, διδάσκει και συγχρόνως νουθετεί τους χωριανούς του. Είναι γι' αυτούς ο τύπος και υπογραμμός του Ευαγγελίου.

Αργά αλλά σταθερά η φήμη του Αγίου βοσκού της Άσσιας ξεπερνά τα στενά όρια της Άσσιας και των γύρω χωριών και καλύπτει όλη την Κύπρο. Αποτέλεσμα τούτου είναι να ψηφιστεί ομόφωνα επίσκοπος της γειτονικής της Άσσιας πόλης, της Τρεμιθούντος, όταν χήρεψε ο επισκοπικός της θρόνος. Γίνεται έτσι ο Άγιος και βοσκός λογικών προβάτων, ενώ παράλληλα εξακολουθεί να βόσκει και τα πρόβατά του στους κάμπους της Άσσιας και της Τρεμετουσιάς. Και οι Ασσιώτες, που τόσο πολύ αγαπούν και σέβονται το Σπυρίδωνα, δεν μπορούν να τον νιώθουν έστω και τόσο λίγο μακριά τους. Δεν αργούν όμως να ανακαλύψουν ότι ο Άγιος τους άφησε σημάδια αμετακίνητα της αγάπης του και της παρουσίας του. Πάνω στην «παμπούλα του Γιακουμίτη» βρίσκουν ίχνη από ποδίνα ανθρώπου, πατήματα προβάτων και αμαξιού, και οπλές αλόγου, όλα χαραγμένα πάνω σε σκληρή πέτρα, βαθιά ριζωμένα στη γη. Γίνεται σε όλους πια αντιληπτό ότι τα ίχνη αυτά δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά ίχνη από τα πόδια του Αγίου, το κοπάδι και το άλογό του, σημάδια παντοτινά της παρουσίας του στην Άσσια.