Ο άνθρωπος έχει ανάγκη επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους και γι'αυτό βρίσκει διάφορους τρόπους να πει, να εκφραστεί και να φανερώσει την ψυχική του κατάσταση και διάθεση.  Για τον σκοπό αυτόν χρησιμοποιεί τις επτά καλές τέχνες, οι οποίες είναι οι εξής:

Λέγονται «Καλαί Τέχναι» γιατί για να ερμηνευτούν ορθά πρέπει ο εκτελεστής της κάθε καλής τέχνης να ξοδέψει ένα μέρος της ψυχής του.  Αλλιώς δεν θα αποδώσει αυτό που πρέπει, και ο θεατής δεν θα μπορέσει να καταλάβει το νόημα της υπόθεσης και δεν θα χειροκροτήσει.  Αν, όμως, ο καλλιτέχνης ερμηνεύσει αισθηματικά τον ρόλο του, τότε ο θεατής θα καταλάβει τον καλλιτέχνη και θα τον χειροκροτήσει.  Αυτά φρονώ για όλες τις καλές τέχνες.  Αλλά όσον αφορά στο χορό, που είναι το θέμα μου, θα εξηγήσω τη γνώμη μου πιο αναλυτικά.

Στον Πλανήτη μας νομίζω ότι ο άνθρωπος χορεύει γιατί, βήματα εν ρυθμώ δεν σημαίνει χορός.  Βήματα εν ρυθμώ κάνουν πολλά ζωντανά, δεν σημαίνει όμως ότι χορεύουν, απλώς κάνουν βήματα για να αμειφθούν από τον εκπαιδευτή τους με το κουφέτο που θα πάρουν όταν κάνουν το νούμερό τους.  Ο άνθρωπος, όμως, χορεύει:

Πρώτο, για να εκφράσει την εκάστοτε στιγμιαία κατάσταση της ψυχής του, αν πρόκειται για πραγματικό λαϊκό χορό, γι'αυτό και κινείται σαν ελεύθερος σκοπευτής με βήματα και φιγούρες χωρίς κάποια προβλεπόμενη κατάταξη αυτών των φιγούρων.  Αν όμως πρόκειται να χορέψουμε μια χορογραφία, τότε το πράμα αλλάζει.

Δεύτερο, στην περίπτωση της χορογραφίας πρέπει οι χορευτές να ξέρουν πρώτα απ?όλα την ιστορία του χορού και ειδικότερα τον ρόλο που θα παίξει ο κάθε ένας.  Είναι δηλαδή ο κάθε χορευτής ένας ηθοποιός που παίζει έναν ρόλο συγκεκριμένο με προκαθορισμένα βήματα και φιγούρες, αλλά προπάντων μορφασμούς αντιλαλιάς έτσι που αν ο κάθε χορευτής κάνει τον ρόλο του ορθά θα χειροκροτηθεί το συγκρότημα σαν σύνολο.

Τα ωφελήματα του ανθρώπινου γένους από τον χορό είναι, κατά τη γνώμη μου, πολλά και πολύ σημαντικά.  Όταν ο άνθρωπος χορεύει είτε λαϊκό χορό είτε χορογραφία και χορεύει με την ψυχή του, διεγείρει και διαπλάθει ταυτόχρονα το αισθηματικό του ένστικτο, πράγμα που τον κάνει αισθηματία.  Και αισθηματίας σημαίνει καλός άνθρωπος.

Το αντίθετο του αισθηματίας είναι αναίσθητος.  Έτσι λοιπόν, αν αναλογιστούμε τι μπορεί να περιμένει μια κοινωνία από έναν αισθηματία και τι από ένα αναίσθητο, τότε θα αντιληφθούμε πόσο χρήσιμος είναι ο χορός αλλά και όλες οι καλές τέχνες.  Αυτό το είχαν αντιληφθεί οι πρόγονοί μας Έλληνες, γι'αυτό μέχρι και Θεούς είχαν για τον σκοπόν αυτόν.  Η Τερψιχόρη, για παράδειγμα, ήταν μια εκ των εννέα Μουσών της Πιερίας και εθεωρείτο προστάτιδα των λαϊκών ασμάτων και της ορχηστρικής τέχνης.  Προσπαθούσαν δηλαδή οι αρχαίοι Έλληνες δια μέσου των καλών τεχνών να κάνουν καλούς ανθρώπους που να σκέπτονται ορθά, μειώνοντας έτσι την εγκληματικότητα.  Οι Έλληνες προωθούσαν και τον αθλητισμό με τις Ολυμπιάδες και άλλους γνωστούς στην αρχαιότητα αγώνες, γι'αυτό και προόευαν.  Φρονώ λοιπόν πως αν τους μιμηθούμε, θα έχουμε ευεργετικά αποτελέσματα στην κοινωνία μας.

 

Πηγή: Γρηγόρη Κ. Ασσιώτη "Κυπριακοί Χοροί - Ανδρικοί και Γυναικείοι (Χορογραφίες και Μουσική), Β' Έκδοση, PRINTCO Ltd, Λευκωσία 2004.