Αυτός που το έβρισκε έπαιρνε τη θέση της δασκάλας και το παιγνίδι συνεχιζόταν.

Δίστιχα και άλλα που τραγουδούσαν οι Ασσιώτες τον παλιό καιρό

Αγάπα με να σ' αγαπώ, θέλε με να σε θέλω,

γιατί  εννάρτει ένας τζιαιρός να θες τζιαι να μη θέλω.

Που τα τωρά τζιαι επέλλανα τζι ακόμα πόσον άλλον,

να δω τα σιέρκα της τα δκυο να αγκαλιάζουν άλλον!

Αγάπη έννεν πωρικόν να φας τζιαι να σου μείνει,

παρά λαμπρόν μες στην καρκιάν π' αφταίννει σαν καμίνιν.

Αγάπουν την τζι αγάπαν με τζιαι είχα την μεράκκιν,

μα εν τη εφίλουν ο πελλός τζι έφκαλεν μ' αχαμάκκην.

Όσα φιλιά μου έδωσες λοάρκαστα τζιαι πες μου,

να τα πληρώσω τζι εν πατώ στην πόρταν σου ποττέ μου.

Νάιν πεθάνω που μιτσής ήταν καλλύττερά μου,

μάγγον ευρέχουμουν τωρά, να ξώδκιαζα τόσον ππαράν για σέναν, πέρτικά μου.

Το μόνον μου παράπονον είναι που δεν σε βλέπω,

τζιαι σκοτεινόν μου φαίνεται το μέρος όπου μένω.

Τα κάλλη τζιαι τες ομορκιές να' ν τρόπος να τα πούλες,

όπου υπάρχουν άνοστες ομόρφιζες τες ούλες.

Ν' αννοίξουν τον παράδεισον τζιαι να μου πουν εμπάσσω,

τζιαι νά'μαι μες στ' αγκάλια σου καθόλου εν ταράσσω.

Που τον τζιαιρόν που την βουρώ εμέρωννα λιοντάρι,

τζιαι την κουφήν με το θερκόν έκαμνα τα ζευκάρη.

Πο ούλα πόσιεις πάνω σου τ' μμάθκια σου μ' αρέσαν,

γιατι εν μαύρα τζι όμορφα τζι έχουν αγάπες μέσα.

Η μάνα της με 'τίμαζεν να μ' εύρει σκοτωμένον,

γιατ' έκαμα την κόρην της τζιαι θέλει χαρτωμένον.

Όσες τζι αν έσιει το χωρκόν εν ο ανθός τους τζιείνη,

τζιαι πρέπει της αθάνατη πάνω στην γη να μείνει.

Θεέ μου, πού'σαι στα ψηλά, στα χαμηλά κατέβα,

να δεις τ' αγγόνια π' άφηκεν χαμαί στην γην η Εύα,

πως έσιει που της μοιάζουσιν,

'κόμα που την χασκιάζουσιν,

τζι αν θέλεις πάλ' ανέβα.

Ρέσσεις τζιαι δεν με σιαιρετάς,

μα εννά σε ρίξω που πετάς στου ουρανού τα ύψη,

τζιαι να' ρτει τζιαι το σόιν σου καρτσίν μου τζιαι να σσιύψει.

Λαμπρά τρώω, λαμπρά πίννω, κάρβουνα καταπίννω,

σαράντα βρύσες το νερόν πίννω το τζι εν τα σβήννω.

Τούτος ο κόσμος εν δεντρίν τζι εμείς το πωρικόν του,

τζι ο χάρος εν ο τρυγητής που παίρνει τον καρπόν του.